Wyrok WSA w Krakowie z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. II SA/Kr 1583/04

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 czerwca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda / spr. / Sędziowie WSA Wojciech Jakimowicz AWSA Janusz Kasprzycki Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi J. D. na postanowienie Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] 2004 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie tego samego organu z dnia [...] 2004 r. II. zasądza od Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. na rzecz skarżącego J. D. kwotę 100 / sto / złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2003r. Nr[...], na podstawie art. 154 §1 i 2 k.p.a. w związku z art. 1 ust. 2 pkt 3 oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24.01.1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002r. Nr 42, poz. 371 z późn. zm. ) orzeczono o odmowie uchylenia decyzji własnej z dnia [...]1998r. Nr[...], odmawiającej przyznania Józefowi Dziewińskiemu uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano na treść nowego pisma J. D. złożonego w sprawie przyznania uprawnień kombatanckich zakończonej decyzją własną Kierownika Urzędu z dnia [...]1998r. Nr[...], w którym nie powołano się na ustawowe podstawy wznowienia postępowania, ani też na podstawy stwierdzenia nieważności uprzedniej decyzji. Kwalifikując w myśl dyrektyw z art. 235 §1 k.p.a. przedmiotowe pismo jako wniosek o uchylenie decyzji własnej w trybie art. 154 k.p.a. wyjaśniono, że na podstawie zawartej w nim regulacji decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Rozpatrując sprawę stwierdzono, że strona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie uprawnień kombatanckich w oparciu o art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 24.01.1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ( Dz.U. z 2002r. Nr 42, poz.371 z późn. zm.), który stanowi : "Za działalność kombatancką uznaje się: pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym w działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945". Przy ocenie, czy okoliczność przedstawiona we wniosku spełnia warunki art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy oparto się między innymi na powszechnie dostępnych źródłach historycznych. Wynika z nich jednoznacznie, że Związek Walki Zbrojnej przekształcony w 1941r. w Armię Krajową był częścią Polskich Sił Zbrojnych podlegających przebywającemu na emigracji naczelnemu Dowództwu. Dla ZWZ - AK podstawowe znaczenie miała zaś Instrukcja gen. Kazimierza Sosnkowskiego z 4.12.1939r., która w punkcie 5 stanowiła, że członkiem ZWZ może być każdy Polak, poczynając od wieku lat 17-stu. W późniejszym okresie granicę wieku dla osób wstępujących obniżono do ukończenia 16 roku życia. Strona w czasie wnioskowanej działalności kombatanckiej miała 13 lat. Należy więc uznać, że ze względu na wiek nie mogła pełnić służby w Armii Krajowej, lecz co najwyżej dorywczo wykonywać na jej rzecz czynności pomocnicze. Pomoc oddziałom partyzanckim była moralnym obowiązkiem wszystkich obywateli polskich zamieszkujących tereny okupowane, dlatego zachowanie strony - choć chwalebne, nie stanowi wystarczającej podstawy do przyznania uprawnień kombatanckich w oparciu o art. 1 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy.