Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. III SA/Gd 120/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.) Sędziowie: NSA Marek Gorski WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Kaczmar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 5 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 września 2006 r. nr [...] Prezydent Miasta [...], działając na podstawie art. 20 pkt 8, art. 40 ust. 1 - 5, ust. 10, ust. 11, ust. 13, 13 a i ust. 15, art. 40d ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r., nr 204, poz. 2086 ze zm.), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (Dz. U. nr 140, poz. 1481), § 1 pkt 1 i 2, § 2 ust. 1 pkt 4

i ust. 3, § 3 ust. 1 i 3 uchwały nr [...] Rady Miejskiej [...] z dnia 28 kwietnia 2004 r.

w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego ulic gminnych w granicach administracyjnych miasta S. G. (Dz. Urz. Województwa [...] nr 77, poz. 1444) udzielił "A" Sp. z o.o. z siedzibą w S. G. zezwolenia na zajęcie 200 m2 pasa drogowego drogi gminnej nr [...] (po stronie z numeracją parzystą) celem przebudowy wodociągu - 100, ustalając jednocześnie opłatę roczną z tytułu zajęcia pasa drogowego przez lata następne w wysokości 41,40 zł.

W odwołaniu od w/w rozstrzygnięcia "B" Sp. z o.o. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie naliczenia opłaty rocznej z tytułu położenia w pasie drogowym przyłączy wodociągowych i umorzenie postępowania w tej części. Decyzji organu I instancji zarzucono naruszenie art. 64 ust. 3 w zw. z art. 21 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez przyjęcie, iż naruszenie praw własności, o jakim mowa w art. 4 pkt 1, art. 39 ust. 7 i 8, art. 40 ust. 2 pkt 2 i ust. 5 ustawy o drogach publicznych poddane zostało prawu publicznemu co oznacza, iż przepisy dotyczące ograniczenia prawa własności zawarte w art. 143 k.c. nie mają zastosowania w przypadku wyrażania zgody na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z drogą i pobierania z tego tytułu opłat, gdzie za stosowaniem tego przepisu przemawia zasadność i jedność systemu prawnego. Nadto odwołująca spółka podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych - przez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż zwrot "przestrzenią nad i pod jego powierzchnią" oznacza niczym nieograniczone prawo własności pasa drogowego.