Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2007 r., sygn. III SA/Wa 4093/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Protokolant Emilia Kasperowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi T. P. i S. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. określił T. i S. małżonkom P. - Skarżącym w rozpatrywanej sprawie, zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie 527.317 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż na podstawie ustaleń dokonanych w toku kontroli dotyczącej działalności gospodarczej prowadzonej przez S. P. oraz w ramach czynności sprawdzających stwierdzono, iż do kosztów uzyskania przychodów nieprawidłowo zaliczono następujące wydatki:

1) kwotę 7.000 zł wskutek jej dwukrotnego zaewidencjonowania;

2) wydatki w łącznej wysokości 138.700 zł dotyczące prac wykonanych na stacji paliw w K. Kwestionując te wydatki organ pierwszej instancji wskazał, iż związane one były z przebudową istniejących lokali przeznaczonych na wynajem w celu adaptacji i dostosowania ich do potrzeb przyszłych użytkowników, a zatem z ulepszeniem środka trwałego. Tymczasem zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.", wydatków takich nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, gdyż powiększają one wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Organ pierwszej instancji nie uwzględnił jednocześnie złożonych na tę okoliczność wyjaśnień Skarżącego, według których sporne wydatki poniesione zostały w celu przywrócenia stanu technicznego i użytkowego środków trwałych wraz z wymianą zużytych składników technicznych. Powołując się na operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę organ podatkowy wskazał, iż według stanu na dzień 19 września 1998 r. większość pomieszczeń stacji paliw miała wysoki standard, zaś dokumentacja fotograficzna świadczy o całkowitym jej wykończeniu. Na tej podstawie organ pierwszej instancji stwierdził, że sporne wydatki poniesione zostały na przebudowę i adaptację istniejących obiektów i spowodowały one wzrost wartości użytkowej środków trwałych w stosunku do wartości z dnia przyjęcia ich do używania;