Wyrok WSA w Lublinie z dnia 27 lutego 2007 r., sygn. III SA/Lu 593/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita,, Sędzia NSA Marek Zalewski, Protokolant Starszy inspektor Ewa Lachowska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 27 lutego 2007 r. sprawy ze skargi "[...]" Sp. z o.o. w I. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie długu celnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa i art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne, po rozpatrzeniu odwołania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "[...]" z siedzibą w I. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego, nr [...] z dnia [...], o retrospektywnym zaksięgowaniu kwoty wynikającej z długu celnego należnej z tytułu dopuszczenia do wolnego obrotu we Wspólnocie na podstawie dokumentu SAD nr [...] z dnia [...], Dyrektor Izby Celnej utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że w dniu [...] stycznia 2006 r. w Oddziale Celnym objęto procedurą dopuszczenia do obrotu importowany z Ukrainy przez spółkę "[...]" techniczny chlorek sodu, zadeklarowany do kodu CN 2501 00 51. Organ celny przyjął to zgłoszenie, a następnie poddał je kontroli, w wyniku której doszedł do wniosku, że należności przywozowe mogą być wyższe od kwoty zadeklarowanej w zgłoszeniu celnym. Wobec powyższego wezwał stronę w trybie art. 248 § 1 rozporządzenia Komisji (EWG) z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2193/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (dalej jako WKCW) - do złożenia zabezpieczenia należności przywozowych w kwocie stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą zadeklarowaną w zgłoszeniu celnym a ostateczną należną za towar.

Po przeprowadzeniu postępowania organ pierwszej instancji wydał w dniu [...] decyzję nr [...], od której strona odwołała się, wnosząc o uchylenie decyzji i zarzucając naruszenie art. 207 § 2, art. 212 Ordynacji podatkowej, art. 7 i 8 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz zasady "lex retro non agit".