Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2007 r., sygn. II SA/Wa 1911/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędzia WSA Bronisław Szydło, Asesor WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Arkadiusz Koziarski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi T.K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonywania świadczeń osobistych na rzecz obrony 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

II SA/Wa 1911/06

UZASADNIENIE

Wojewoda [...] działając -na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z 2001 r. Nr 49 poz. 509, z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 130, poz. U88, Nr 170, poz. 1660 oraz z 2004 r. Nr 162, poz. 1692), decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2006 r. utrzymał w mocy decyzję Nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r. wydaną przez Burmistrza Miasta P. w sprawie przeznaczenia do wykonania świadczeń osobistych w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny na rzecz obrony Pana T.K., polegających na pobraniu samochodu [...] nr rej. [...] będącego jego własnością i doprowadzeniu go do Przedsiębiorstwa [...] ul. [...] na rzecz [...] batalionu zapasowego przez okres do 48 godzin. W uzasadnieniu organ podniósł, że decyzją Burmistrza Miasta P. Nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r. strona postępowania została przeznaczona do wykonania świadczeń osobistych na rzecz obrony, polegających na pobraniu samochodu [...] nr rej. [...] będącego jego własnością i doprowadzeniu go do Przedsiębiorstwa [...] ul. [...] na rzecz [...] batalionu zapasowego przez okres do 48 godzin. Decyzja organu pierwszej instancji została wydana na podstawie art. 203 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 z późn. zm.), na wniosek Wojskowego Komendanta Uzupełnień [...] z dnia [...] maja 2006 r. Od tej decyzji w dniu [...] lipca 2006 r. pan T.K. wniósł odwołanie wskazując na zły stan zdrowia i brak możliwości wykonania świadczenia i przedłożył zaświadczenie lekarskie. Jednak Wojewoda [...]. stwierdził, że zgodnie z ustawą z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej art. 200 ust. 1 na osoby posiadające obywatelstwo polskie, które ukończyły szesnaście, a nie przekroczyły sześćdziesięciu lat życia, może być nałożony obowiązek świadczeń osobistych, polegający na wykonywaniu różnego rodzaju prac doraźnych na rzecz przygotowania obrony Państwa (...), natomiast zgodnie z art. 206 a ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, obowiązkowi świadczeń osobistych nie podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 : osoby, wobec których orzeczono stałą lub długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, osoby uznane za całkowicie niezdatne do pracy oraz samodzielnej egzystencji albo całkowicie niezdolne do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również osoby zaliczone do osób o znacznym albo umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, osoby sprawujące opiekę nad wspólnie z nimi zamieszkałymi dziećmi od lat ośmiu do szesnastu lub osobami uznanymi za całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji, a także osobami obłożnie chorymi, jeżeli opieki tej nie można powierzyć innym osobom. Zdaniem organu z akt sprawy wynika, że postępowanie administracyjne przeprowadzono zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, a w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego strona została przesłuchana w charakterze strony i nie wniosła do protokołu uwag o stanie zdrowia i nie przedstawiła żadnych dokumentów w tej sprawie oraz nie zgłosiła innych przeszkód, które uniemożliwiałyby wykonanie obowiązku świadczeń. Wobec tego odwołanie jest bezzasadne.