Wyrok WSA w Łodzi z dnia 12 stycznia 2007 r., sygn. II SA/Łd 703/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.), Protokolant Tomasz Furmanek, po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 12 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku do zasiłku rodzinnego oddala skargę. -

Uzasadnienie

Prezydent Miasta Ł. decyzją z [...] nr [...] odmówił przyznania M. R. dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że strona w dniu [...], tj. w dniu złożenia wniosku, nie dysponowała już prawem do dodatku z art. 11 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Organ uznał, iż z ustaniem prawa do zasiłku dla bezrobotnych, tj. od dnia [...], strona podlegała biegowi prekluzyjnego 30-dniowego terminu, o którym mowa w art. 11 ust. 6 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Z jego bezskutecznym, tj. nieprzerwanym dokonaniem (tj. z dniem [...]), strona straciła nieprzywracalnie legitymację do skutecznego roszczenia o dodatek z art. 11, choćby spełniała przesłanki materialne. Organ wskazał jednocześnie, iż decyzja organu zatrudnienia, której kopię strona dostarczyła ma charakter deklaratoryjny i wraz z jej doręczeniem nie stawia strony w nowej sytuacji prawnej. Okres przysługiwania skarżącej prawa do zasiłku dla bezrobotnych został, bowiem uprzednio określony konstytucyjną decyzją przyznającą prawo do zasiłku dla bezrobotnych.

Decyzji tej skarżąca zarzuciła naruszenie art. 6, 7, 8, 9, 58 § 1, 75 i 107 Kodeksu postępowania administracyjnego i reguł współżycia społecznego oraz nie rozpoznanie jej wniosku o przywrócenie terminu do ubiegania się o dodatek wynikający z art. 11 ustawy o świadczeniach rodzinnych w odpowiedniej formie. Zdaniem skarżącej, powyższy wniosek winien zostać rozpatrzony w obrębie postępowania wynikającego z orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...]. Wskazała nadto, iż w odpowiedzi na jej wniosek o przywrócenie terminu organ wystosował jedynie pismo znak: [...] z dnia [...], tym samym pozbawiając skarżącą prawa do złożenia zażalenia. Skarżąca podniosła ponadto, iż w dniu [...] powiadomiła ustnie przyjmującego wniosek pracownika podmiotu realizującego świadczenie rodzinne, że z dniem [...]. traci prawo do zasiłku dla bezrobotnych i pragnie po zaistnieniu tego faktu otrzymywać dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Pracownik przyjmujący wniosek nie wezwał jednakże skarżącej do uzupełnienia wniosku, a zobowiązał ją jedynie do złożenie wniosku w zakresie dodatku z tytułu samotnie wychowywanego dziecka. Zdaniem skarżącej, należy uznać tym samym, iż zgłosiła wolę otrzymywania dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych i, że jedynie błąd pracownika spowodował brak odnotowania tego faktu. Tym samym nie zaistniała sytuacja niedotrzymania terminu 30 dni na złożenie wniosku o sporny dodatek, a przeciwnie stosowny wniosek został złożony w formie ustnej jeszcze przed krytyczną datą [...]. W dalszej części odwołania M. R. zarzuciła organowi l instancji, iż nie dopełnił obowiązku należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych, które miały wpływ na zakres jej praw w sprawie przyznania dodatku i nie udzielił jej niezbędnych wyjaśnień i wskazówek dla uchronienia przed poniesieniem szkód w wyniku nieznajomości prawa. Ponadto skarżąca wskazała, iż Powiatowy Urząd Pracy w okresie od [...] do chwili wydania w dniu [...] decyzji o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych nie mógł wydać zaświadczenia o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych określającego datę utraty tego prawa, gdyż dopiero decyzja Urzędu Pracy znak [...] nr [...] z dnia [...] określiła tę datę.