Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. VI SA/Wa 1780/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Bosakirska Asesor WSA Andrzej Kuna (spr.) Protokolant Michał Syta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Z. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia sprzeciwu wobec udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Uzasadnienie

Z. Sp. z o.o. z siedzibą w P., dalej skarżąca, pismem z dnia 22 lutego 2005 roku skierowała do Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej sprzeciw wobec udzielenia F. w B., dalej uprawniona, prawa ochronnego na znak towarowy słowny ASPARGIN, który nie spełnia warunków określonych w art. 120,129,131 i 132 i innych p.w.p.

Zdaniem skarżącej znak towarowy - słowny ASPARGIN jest nazwą dość popularnego leku (magnezowo - potasowego) produkowanego w Polsce od kilkudziesięciu lat. Jednym z kilku producentów (ale nie jedynym) tego leku była S. w B.. Jednakże producentem tego leku była też skarżąca. Produkowała go od 1976 r., w którym to roku uzyskała zezwolenie ówczesnego Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.

Dalej skarżąca podniosła, że powszechnie znaną sprawą jest to, iż nie było jednej "asparaginy" a był to lek produkowany przez wielu wytwórców także innych niż [...] "F.". Lek pod tą nazwą jako produkt wielu producentów znany był już przed nadaniem jakichkolwiek praw ochronnych "F.". Nadanie wyłączności na używanie tego słowa tylko jednemu z producentów faktycznie doprowadzi monopolizacji produkcji leku kosztem innych jego producentów i wbrew ich prawom do używania tej nazwy. W przypadku znaku słownego ASPARGIN nie można mówić o jakichkolwiek elementach odróżniających.

Ponadto skarżąca podniosła, iż samo oznaczenie słowne ASPARGIN w chwili obecnej - po kilkudziesięciu latach funkcjonowania na rynku i używania go przez wielu producentów - nie jest już informacją o pochodzeniu danego towaru a stało się symbolem rodzaju towaru. Nie ma koniecznej podstawowej cechy znaku towarowego tj. zdolności odróżniania w obrocie towarów jednego przedsiębiorstwa od tego samego rodzaju towarów innych przedsiębiorstw. W tej sytuacji wszelkie ewentualne prawa wyłączności tego znaku słownego wygasły. Pogląd ten jest powszechnie przyjęty w praktyce.