Wyrok WSA w Łodzi z dnia 21 grudnia 2006 r., sygn. III SA/Łd 180/06

Dnia 21 grudnia 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, Asesor WSA Ewa Alberciak, Protokolant Asystent sędziego Piotr Pietrasik, po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2006 roku na rozprawie sprawy ze skargi A Fabryki Leków sp. z o.o. w K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie nakazania zaprzestania wprowadzania do obrotu handlowego produktu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. na podstawie art. 4 pkt 3, art. 12 ust. 1, art. 27 ust. 1, art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575 ze zm.), art. 2 ust. 2, art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 178, poz. 1480), § 3, 8 i 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie suplementów diety (Dz. U. z 2003 r. nr 27, poz. 236) nakazał zaprzestanie wprowadzania do obrotu handlowego, jako suplementu diety, produktu pod nazwą A producentem którego jest A - Fabryka Leków Sp. z o.o. w K., wyznaczając termin wykonania nałożonego obowiązku - 10 stycznia 2006 r. Takie rozstrzygnięcie organ uzasadniał wynikami przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. W jego toku ustalono, iż składnikiem preparatu o nazwie A jest trokserutyna - witamina z grupy P, znana jako witamina P4. Odwołując się do § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie suplementów diety organ zaznaczył, iż w procesie produkcji suplementów diety stosuje się wyłącznie witaminy i składniki mineralne określone w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do tegoż rozporządzenia, a w nim trokserutyna nie figuruje. Związek ten jest natomiast używany do produkcji leków. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. argumentował dalej, iż z § 8 i 9 powołanego wyżej rozporządzenia wynika, iż do wytwarzania preparatów uzupełniających dietę mogą być stosowane inne, niż określone w załącznikach do rozporządzenia, witaminy i składniki mineralne oraz ich formy chemiczne, jedynie gdy były one używane w procesie produkcji suplementów diety wprowadzonych do obrotu w jednym lub więcej państwach członkowskich Unii Europejskiej przed dniem 12 lipca 2002 r. oraz jeżeli Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności nie wydał negatywnej opinii dotyczącej możliwości ich stosowania na podstawie dokumentacji uzasadniającej ich użycie złożonej do Komisji Europejskiej przez jakiekolwiek państwo członkowskie do dnia 12 lipca 2005 r. Natomiast suplementy diety nie spełniające wymagań określonych w rozporządzeniu mogły się znajdować w obrocie nie dłużej niż do dnia 1 sierpnia 2005 r. Organ podniósł również w motywach decyzji, iż przedłożony przez producenta wzór stosowanego oznakowania produktu Aa także informacje umieszczone w reklamach prasowych i w prezentacjach na stronie internetowej sugerują, iż do właściwości tego preparatu należy zapobieganie chorobom. W ocenie organu A - Fabryka Leków Sp. z o.o. w K. dopuściła się więc naruszenia art. 24 ust. 2 i 3 ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia, który zakazuje zamieszczania informacji o środkach spożywczych przypisujących im właściwości zapobiegania chorobom lub ich leczenia albo odwoływania się do takich właściwości. Nadto Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. stwierdził, iż zgodnie z ustawową definicją, suplementem diety jest środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny. Ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia regulacji tej nie stosuje się do artykułów przeznaczonych do rozpoznawania, zapobiegania lub leczenia chorób, uznanych na podstawie odrębnych przepisów za produkty lecznicze, w ocenie organu nie było możliwe wprowadzenie do obrotu przedmiotowego produktu. Kwestionując zasadność decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P.A - Fabryka Leków Sp. z o.o. w K. wniosła odwołanie, po rozpoznaniu którego decyzją wydaną w dniu [...] Nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Łodzi utrzymał z mocy zaskarżone orzeczenie. Rozstrzygnięcie drugoinstancyjne oparto na art. 12 ust. 2 pkt 1, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575 ze zm.), art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 178, poz. 1480), § 3, 8 i 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie suplementów diety (Dz. U. z 2003 r. nr 27, poz. 236) i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, iż wprowadzane do obrotu suplementy diety muszą odpowiadać wymaganiom określonym przepisami obowiązującego prawa - ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach żywności i żywienia oraz aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, w szczególności rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie suplementów diety. Przepisy tego ostatniego aktu weszły w życie w dniu 4 kwietnia 2003 r. Suplementy diety wprowadzone do obrotu po tej dacie muszą spełniać wymogi w nim określone. Organ II instancji podzielił argumentację Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Pabianicach, iż trokserutyna skoro nie została umieszczona w załącznikach do rozporządzenia Ministra Zdrowia, nie może być wobec tego składnikiem suplementów diety. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ I instancji art. 20a ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia, poprzez jego niezastosowanie, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Łodzi stwierdził, że organy inspekcji sanitarnej są uprawnione do stosowania zarówno środków przewidzianych w art. 20a ustawy, jak i środków bardziej restrykcyjnych, określonych w art. 27 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, jak uczyniono w niniejszej sprawie. Za nieuzasadniony organ uznał także zarzut uchybienia art. 107 § 3 k.p.a.