Wyrok WSA w Kielcach z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. I SA/Ke 231/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Rojek, Asesor WSA Mirosław Surma, Protokolant Łukasz Pastuszko, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 grudnia 2006 roku sprawy ze skargi Z. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] . nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; 2. określa, iż zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu w całości; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącej kwotę 3339 ( trzy tysiące trzysta trzydzieści dziewięć ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I SA/Ke 231/06

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak [...] Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania Z. Z. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] znak [...] w sprawie wymiaru podatku od spadków i darowizn z tytułu darowizn pieniężnych otrzymanych przez Z. Z. od A. B. w latach 1997-2005, zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy. W motywach decyzji organ wskazał, ze w toku postępowania prowadzonego przed Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w S. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2003 r. Z. Z. oświadczyła, że otrzymywała od swego przyjaciela A. B. od 1997 r. darowizny pieniężne w kwotach od 25000-30000 zł. W dniu 16 stycznia 2006 r. na wezwanie organu sprecyzowała terminy i wielkość otrzymanych darowizn, oświadczając, że w latach 1997 - 2002 otrzymała darowizny w kwotach po 25000 zaś w latach 2003 - 2005 po 5000 zł. Organ podkreślił, że A. B. obecny przy tej czynności nie wnosił żadnych uwag i wniosków. Tłumaczenia na język w. dokonała podatniczka. Organ powołał się na przepis art. 888 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz.U. Nr. 16 poz.93 ze zm.) i stwierdził, że zostały zawarte pomiędzy stronami umowy darowizny, środki pieniężne wpływały na konto bankowe Z. Z. na terytorium Polski, a nadto zgodnie z jej oświadczeniem część środków wwoziła na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Organ podniósł, że zarówno przekazanie środków na konto bankowe podatniczki, jak i nabycie tych środków za granicą, podlega opodatkowaniu stosownie do unormowania art. 1 ust.1 pkt.2 oraz art. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2004 r. Nr 142 poz 1514 ze zm.). Darowizny otrzymywane przez Z. Z. w okresie od 1997 r do 2005 r. nie były zgłoszone do opodatkowania, a zatem momentem powstania obowiązku podatkowego stosownie do art. 6 ust 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest 5 stycznia 2006 r. t. j. data, w której strona powołała się na okoliczność darowizn przed organem podatkowym. W ocenie organu podnoszone w odwołaniu argumenty dotyczące faktycznego trwania konkubinatu, praw i obowiązków jakie daje konkubinat w świetle orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1948 r. sygn. akt C I 1839/47 OSN 1949, poz.15 nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie. Nie jest trafny pogląd, że poprzez fakt pozostawania w konkubinacie konkubina staje się współwłaścicielem majątku konkubenta. W doktrynie przyjmuje się, że w konkubinacie nie powstaje wspólność ustawowa, tak jak w przypadku małżeństwa. Każdy z konkubentów wzbogaca się na własny rachunek, zarobki każdego nie tworzą majątku wspólnego, bo taki nie istnieje. Konkubinat nie rodzi takich skutków prawnych jak małżeństwo, chociaż różni się zwykle brakiem formalnego związku. Zdaniem organu odwoławczego, dla rozstrzygnięcia nie ma znaczenia powołany przepis art. 111 § 3 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz.60 ze zm.) bowiem ma on zastosowanie dla odpowiedzialności osób trzecich.