Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. I SA/Gd 158/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Kolanowski, Asesor WSA Bogusław Woźniak (spr.), Protokolant Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 14 grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 2.819,00 (dwa tysiące osiemset dziewiętnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia [...] r. określił W.K. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1999. Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że organ podatkowy pierwszej instancji ustalił, że podatnik niezaewidencjonował przychodów z transakcji przeprowadzonych za pomocą kart płatniczych. Ponadto nie uznano za koszt uzyskania przychodu kwoty 12.400,00 zł dotyczącej wydatków osobistych, a wynikających ze zużycia 20.000 sztuk amunicji wystrzelanej przez syna podatnika, kwoty 2.910,79 zł tj. wartości wydatków przeznaczonych na cele reprezentacji i reklamy ponad limit określony w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za koszt uzyskania przychodów nie uznano także wydatków stanowiących koszty roku 1998 oraz kwoty będącej ratą ubezpieczenia samochodu nie ujętego w ewidencji środków trwałych w roku 1999 i ewidencji przebiegu pojazdu.

Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o uchylenie decyzji organu podatkowego pierwszej instancji w całości i umorzenie postępowania. Odwołujący zarzucił naruszenie art. 180, art. 181, art. 187 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej oraz art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W.K. w uzasadnieniu odwołania podniósł, że materiały kontroli skarbowej nie stały się dowodem w postępowaniu podatkowym, gdyż nie zostały włączone jako dowód w prowadzonym postępowaniu podatkowym. W ocenie podatnika bez znaczenia jest, kto wystrzelał amunicję - on sam czy jego syn, albowiem była to czynność powiązana z działalnością gospodarczą. Odwołujący podniósł również, że błędnie organ pierwszej instancji zakwalifikował kwotę 2.910,79 zł do wydatków na cele reklamy limitowanej.