Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. III SA/Wa 2659/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędziowie sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek,, sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2006 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z [...] października 2005r. określił M. S. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2002r. w łącznej wysokości 44.154 zł, za okres od stycznia do grudnia 2003r. w łącznej wysokości 35.750 zł, oraz za okres od stycznia do październik 2004r. w łącznej wysokości 62.446 zł. W podstawie prawnej wskazano m.in. art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 23 § 2, art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, dalej O.p.). W uzasadnieniu podkreślono, że przeanalizowany w sprawie materiał dowodowy w zakresie zasadności opodatkowania w formie karty podatkowej oraz prowadzenia ewidencji dla celów podatku VAT za pomocą kas rejestrujących w 2002r., 2003r. oraz w okresie od stycznia do października 2004r. (w tym dowody potwierdzające transakcje zakupu, przedstawione przez podatniczkę oraz uzyskane przez organ od podmiotów, u których podatniczka dokonywała zakupów na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) wskazują, iż strona powinna być czynnym podatnikiem podatku VAT (naliczać go i deklarować). Prowadząc działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej artykułami nieżywnościowymi w handlu obwoźnym w 2001r. uzyskała bowiem obrót w wysokości 230.391,00 zł. Organ wyjaśnił dodatkowo, że na mocy art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej zwaną ustawą o VAT z 1993r.), od 1 stycznia 2002r. podatnicy opodatkowani w formie karty podatkowej mogli korzystać ze zwolnienia w podatku VAT tylko z uwagi na wysokość obrotów, a z treści art. 14 ust. 7 ustawy tej wynikało, iż podatnicy, którzy utracili prawo do zwolnienia, nie mogli z niego korzystać w następnych latach podatkowych. W 2001r. limit obrotów zobowiązujących do bycia czynnym podatnikiem podatku VAT wynosił, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 7 grudnia 2000r. w sprawie określenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 115, poz. 690) 39.800 zł (równowartość 10.000 EUR). Skoro strona przekroczyła limit obrotów w 2001r., zobowiązana była od 1 stycznia 2002r. złożyć zgłoszenie rejestracyjne VAT-R (art. 9 ust. 1 ustawy o VAT z 2003r.). Złożyła je natomiast dopiero 15 grudnia 2004r., po dniu doręczenia jej protokołu kontroli (13 grudnia 2004r.). Nie wywiązała się też z obowiązku ewidencjonowania obrotów i podatku należnego przy pomocy kasy fiskalnej przenośnej, wynikającego z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT z 1993r. oraz § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2001r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 151, poz. 1711), od 1 lipca 2002r. Nie prowadziła też, zgodnie z art. 27 ust. 4 ustawy o VAT z 1993r. i art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej zwana ustawą o VAT z 2004r.) ewidencji zawierającej dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości podatku należnego, podatku naliczonego obniżającego podatek należny oraz podatku podlegającego wpłacie lub zwrotowi, oraz innych danych służących do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Naruszyła tym samym art. 10 ust. 1, art. 26, art. 27 ust. 4 ustawy o VAT z 1993r. i art. 99 ust. 1, art. 103 ust. 1, art. 109 ust. 1 ustawy o VAT z 2004r.