Wyrok WSA w Opolu z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. II SA/Op 509/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Krupiński - spr. Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant: Referent-stażysta Agnieszka Jurek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2006 r. sprawy ze skargi D. C. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez D. C. jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...], podjęta na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. "a" ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. nr 99, poz. 1001 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 KPA, którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Brzeskiego z dnia [...], nr [...], odmawiającą przyznania skarżącej zasiłku dla bezrobotnych.

W uzasadnieniu podniesiono, akceptując rozstrzygnięcie organu I instancji, że skarżąca zarejestrowała się jako bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w Brzegu w dniu 16 maja 2006 r. Starosta Brzeski decyzją z [...], nr [...], orzekł o uznaniu strony za osobę bezrobotną z dniem 16.05.2006 r. oraz odmówił przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, ponieważ w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania łącznie przez okres co najmniej 365 dni zatrudnienia nie osiągała wynagrodzenia w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. W odwołaniu D. C. wskazała, że była zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy i organ pierwszej instancji, obliczając wysokość osiąganego przez nią wynagrodzenia, winien zastosować art. 8 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679 z późn. zm.), który stanowi, iż wysokość minimalnego wynagrodzenia osiąganego przez pracownika zatrudnionego w niepełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy ustala się w kwocie proporcjonalnej do liczby godzin pracy przypadającej do przepracowania przez pracownika w danym miesiącu. W ocenie organu zastosowanie w sprawie winien mieć przepis art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. "a" ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, uzależniający prawo do zasiłku dla bezrobotnych m. in. od tego by w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni osoba bezrobotna była zatrudniona i osiągała wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy. Minimalne wynagrodzenie za pracę od 1.01.2004 r. do 31.12.2004 r. wynosiło 824,00 zł, od 1.01.2005 r. do 31.12.2005 r. - 849,00 zł, natomiast od 1.01.2006 r. wynosi 899,10 zł. Art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę stanowi, iż wysokość wynagrodzenia pracownika w okresie jego pierwszego roku pracy nie może być niższe niż 80 % wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. D. C. w okresie 18 miesięcy przed dniem rejestracji, to jest w okresie od 16.11.2004 r. do 15.05.2006 r. była zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy w A w B. i praca ta stanowiła jej pierwszą pracę. Aby uzyskać prawo do zasiłku dla bezrobotnych osiągane przez stronę wynagrodzenie powinno wynosić w okresie od 16 listopada 2004 r. do 31.12.2004 r. 80 % minimalnego wynagrodzenia w roku 2004, tj. 659, 20 zł, od 1.01.2005 r. do 30.11.2005 r. 80 % minimalnego wynagrodzenia w roku 2005, tj.679,20 zł. Natomiast w pozostałym okresie zatrudnienia strona powinna osiągać wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wynagrodzenie w powyższych wysokościach strona osiągnęła w listopadzie i grudniu 2004 r. oraz w sierpniu i listopadzie 2005 r., czyli w okresie 122 dni. Tym samym, zdaniem organu, nie spełniła warunków określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, ponieważ w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania łącznie przez okres co najmniej 365 dni nie osiągała wynagrodzenia w wysokości co najmniej 80 % i 90 % minimalnego wynagrodzenia za pracę. Organ nie znalazł podstaw do zastosowania regulacji prawnej, na którą strona powołała się w odwołaniu.