Wyrok WSA w Kielcach z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. I SA/Ke 232/06

W momencie wejścia w życie w/w ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przepis art. 31 ust. 1 tego aktu, odnoszący się do spornej opłaty, jako stanowiącej dochód Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych zgodnie z art. 23 tej ustawy, określa ją jako należność państwową w rozumieniu przepisów o umarzaniu i udzielaniu ulg w spłacaniu należności państwowych. Zaś w ustępie 2 tego artykułu czytamy, że te świadczenia pieniężne przedawniają się z upływem 5 lat od dnia ich wymagalności.

W związku z tym, że przepis art. 31 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy w części dotyczącej tego Funduszu stanowiącej przepisy prawa materialnego finansowego, zawiera regulację dotyczącą przedawnienia tych należności państwowych z upływem 5 lat od dnia ich wymagalności, nieuprawnione są próby stosowania w odniesieniu do tych należności, jak np. opłaty rocznej, instytucji przerwania biegu terminu przedawnienia, czy to z ustawy Ordynacja podatkowa /art.70/, czy to z Kodeksu cywilnego / art. 123/.

Bowiem dawność, jako instytucja prawa materialnego, powodująca niemożność dochodzenia należności po upływie określonego czasu jest w art. 31 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych unormowana całościowo. Fakt, że przepisy te nie przewidują przerwania biegu przedawnienia nie zmienia prawdziwości tego twierdzenia