Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. II SA/Gd 585/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wanda Antończyk Asesor WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. G. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 22 grudnia 2004 r., nr [...] w przedmiocie zarzutów do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, 2. zasądza od Rady Miejskiej na rzecz skarżącej M. G. 555 (pięćset pięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Rada Miejska uchwałą z dnia 26 października 2001 r. nr [...] odrzuciła zarzut skarżącej M. G. do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części W., obejmującej obszar ograniczony ulicami [...], [...], [...] oraz przedłużeniem ulicy [...], do opracowania którego przystąpiono na podstawie uchwały nr [...] z dnia 24 sierpnia 1995 r. Uzasadniając uchwałę stwierdzono, że w części dotyczącej działek nr [...], nr [...] oraz części działki nr [...] uznano zarzut za bezprzedmiotowy, gdyż działki te nie znajdują się na terenie objętym projektem planu zagospodarowania przestrzennego. Odnośnie do pozostałych działek stwierdzono m.in., że wyznaczony w projekcie planu plac publiczny stanowi, obok projektowanych ulic, najważniejszy element kompozycji urbanistyczno-architektonicznej przyszłego centrum miasta, która jest efektem konkursu urbanistycznego na koncepcję planistyczną dla obszaru śródmieścia W. zorganizowanego przez Zarząd Miasta we współpracy z Towarzystwem Urbanistów Polskich. Skarżąca od tej uchwały wniosła skargę do sądu administracyjnego, który uwzględniając ją, wyrokiem z dnia 4 grudnia 2003 r. w sprawie II SA/Gd 4195/01 stwierdził nieważność uchwały. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd stwierdził, że zasadny był zarzut skarżącej naruszenia przez Radę Miasta władztwa planistycznego. Sąd wskazał, że jak wyjaśnił to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2001 r. K 27/00, opublikowanym w zbiorze urzędowym OTK nr 2 z 2001 r., poz. 29, "swoboda regulacyjna przysługująca gminom w dziedzinie zagospodarowania przestrzennego nie jest (...) absolutna. Obowiązujące prawo ustanawia trojakiego rodzaju ograniczenia władztwa planistycznego o charakterze materialno-prawnym. Po pierwsze, organy gminy muszą kierować się ogólnymi zasadami określonymi w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Po drugie, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z innymi ustawami regulującymi określone sprawy szczegółowe z zakresu gospodarki przestrzennej. (...) Po trzecie, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z konstytucją. Oznacza to w szczególności, że wszelkie ograniczenia własności, ustanowione w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, muszą być zgodne z normami konstytucyjnymi wyznaczającymi granice ingerencji prawodawczej w prawo własności." Dalej Sąd stwierdził, że granice ingerencji prawodawczej w prawo własności w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza przede wszystkim art. 31 ust. 3, który stanowi, m.in. że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. W związku z tym Sąd wywiódł, że Rada Miasta, ograniczając prawo własności skarżącej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, winna wykazać, że jest to uzasadnione ze względu na bezpieczeństwo państwa lub porządek publiczny albo ochronę środowiska, zdrowia, moralności publicznej bądź wolności i praw innych osób. Wywodu takiego - zdaniem Sądu - w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały nie przeprowadzono. Z uzasadnienia tego wynika, że jedynym powodem zaprojektowania takiego a nie innego sposobu zagospodarowania, terenu, którego dotyczy sprawa, był wzgląd na walory urbanistyczno-architektoniczne przyszłego centrum miasta. Taka motywacja nie jest - zdaniem Sądu - usprawiedliwiona z punktu widzenia przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem podejmując zaskarżoną uchwałę naruszono wskazany przepis Konstytucji, co w ocenie Sądu uzasadniało uwzględnienie skargi.