Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 padziernika 2006 r., sygn. II SA/Gd 209/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędzia WSA Tamara Dziełakowska Protokolant Starszy Referent Małgorzata Kuba po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2006 r. sprawy ze skargi F. B. na decyzję Wojewody z dnia 8 grudnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie pozwolenia wodnoprawnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty z dnia 25 sierpnia 2004 r., nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2004 r. nr [...] (znak: [...]) Starosta Powiatowy, po rozpatrzeniu wniosku F. B. z dnia 10 września 1998 r., odmówił wznowienia postępowania w sprawie pozwolenia wodnoprawnego udzielonego decyzją z dnia 19 października 1989 r. nr [...] na piętrzenie wody cieku G. w miejscowości G. dla potrzeb elektrowni wodnej, wydanego A. M. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że decyzją z dnia 14 kwietnia 2004 r. nr [...] Wojewoda uchylił decyzję Starosty nr [...] z dnia 18 grudnia 2002 r. odmawiającą wznowienia postępowania w sprawie pozwolenia wodnoprawnego udzielonego A. M. Uchylona przez Wojewodę decyzja Starosty została wydana w związku z wyrokiem NSA OZ w Gdańsku z dnia 2 lipca 2002 r. o sygn. akt II SA/Gd 2407/99, który uchylił decyzję Samorządowego kolegium Odwoławczego z dnia 20 października 1999 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie w/w pozwolenia wodnoprawnego oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. W wytycznych NSA wskazał, że brak jest podstaw, by przyjąć, że F. B. wiedział o istnieniu konkretnego pozwolenia wodnoprawnego na piętrzenie wód cieku G., udzielonego A. M. Organ zatem winien, ponownie rozpatrując sprawę, zebrać dowody i poczynić ustalenia w przedmiocie naruszenia dyspozycji art. 148 k.p.a, w szczególności powinien zwrócić się o złożenie stosownego oświadczenia przez F. B. W wykonaniu zobowiązania sądu organ wystąpił o oświadczenie odnośnie wskazania terminu, w którym F. B. dowiedział się o fakcie istnienia pozwolenia wodnoprawnego udzielonego A. M. W odpowiedzi, F. B. podał, że o istnieniu pozwolenia powziął widomość po 15 lutego 1998 r. (w ciągu 1998 r.), a decyzję otrzymał 13 czerwca 2002 r.. Zdaniem organu, oświadczenie to jest niewiarygodne, gdyż z akt sprawy wynika, że F. B. był w posiadaniu przedmiotowej decyzji już co najmniej od 6 lipca 1995 r. Wtedy bowiem złożył do sądu powszechnego pozew, w którym powoływał się na decyzję (z podaniem sygnatury i daty) o udzieleniu pozwolenia wodnoprawnego. Wojewoda w decyzji z 14 kwietnia 2004 r. jako zasadniczy powód skierowania sprawy do ponownego rozpatrzenia wskazał naruszenie art. 149 § 3 k.p.a. w związku z art. 77 § 1 k.p.a. dotyczący nierozpatrzenia materiału dowodowego w sposób kompleksowy i wyczerpujący, a także zarzut naruszenia art. 148 k.p.a. polegający na nieuwzględnieniu okoliczności, że podanie o wznowienie zostało wniesione w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. W szczególności również, Wojewoda zarzucił, iż organ I instancji prowadząc postępowanie, nie wykazał jednoznacznie, iż podanie strony skarżącej o wznowienie postępowania zostało wniesione po upływie jednomiesięcznego terminu od dnia, w którym skarżący mógł dowiedzieć się o okolicznościach stanowiących podstawę do takiego wznowienia. Zdaniem organu drugiej instancji należało przeprowadzić dowód z odpisu pozwu (postanowienie o dopuszczeniu takiego dowodu) i wykazać, iż pozew F. B. przeciwko Wojewodzie z 1995 r. jest dokumentem prawdziwym i skutecznie złożonym w sądzie. W tym samym trybie należało również powołać do niniejszej sprawy inne dokumenty (akta spraw administracyjnych i sądowych). Wobec powyższego Wojewoda zarzucił organowi I instancji naruszenie art. 80 k.p.a., który stanowi iż organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Zarzucono również naruszenie art. 10 k.p.a. tzn. brak umożliwienia skarżącemu zapoznania się z zebranym materiałem i ustosunkowania się do niego przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Rozpoznając sprawę ponownie organ pierwszej instancji dopuścił w sprawie szereg dowodów, które wymienił w treści uzasadnienia swej decyzji. Analizując powyższe dokumenty organ pierwszej instancji stwierdził, iż podważany przez stronę jako wiarygodny dokument - pozew sądowy z 6 lipca 1995 r., w którym strona powołała się na decyzję w przedmiocie pozwolenia wodnoprawnego (wskazując datę i sygnaturę decyzji), jest dokumentem prawdziwym i skutecznie doręczonym. Świadczy o tym m.in. oprócz zawiadomienia z Sądu Rejowego z 13 września 1995 r. do którego w/w pozew był załączony, wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z 7 maja 2001 r. sygn. I.C.504/95 w sprawie powództwa F. B. z dnia 6 lipca 1995 r. i związany z tym wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z 15 lutego 2002 r. sygn. IV ca 525/01 i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2003 r. sygn. IV.CK 97/03. Wobec powyższego skarżący najpóźniej w dniu 6 lipca 1995 r. wiedział o funkcjonowaniu w obrocie prawnym pozwolenia wodnoprawnego udzielonego A. M. na piętrzenie wód cieku G. czyli decyzji z 19 października 1989 r. znak [...] znak [...].