Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 29 wrzenia 2006 r., sygn. IV SA/Po 660/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Paweł Miładowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 września 2006r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi M.R. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w [...] z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie zmiany kategorii do służby wojskowej, I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wojskowego Komendanta Uzupełnień [...] [...] z dnia [...] nr [...], II. określa, iż zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ P.Miładowski TZ/

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z [...] r. Komendant Wojskowej Komendy Uzupełnień w P. wskazując jako podstawę rozstrzygnięcia art. 29 ust. 2 i 5 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. nr 241, poz. 2416 z 2004 r. - dalej ustawa o powszechnym obowiązku obrony), rozpoznając wniosek M.R. skierowania do terenowej wojskowej komisji lekarskiej w celu zmiany kategorii zdrowia z "D" na "A" odmówił wydania skierowania. W uzasadnieniu Komendant WKU P. [...] podnosił, że art. 28 ust. 4 ustawy, który był podstawą wniosku dotyczy poborowych, a nie żołnierzy. Tymczasem [...] r. M.R. został przeniesiony do rezerwy. Organ nie widział potrzeby skierowania wniosku do wojskowej komisji lekarskiej, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 5 omawianej ustawy takie skierowanie może nastąpić wyłącznie w przypadku istnienia uzupełnieniowych potrzeb Sił Zbrojnych, a taka potrzeba nie zaistniała. Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M.R., który zarzucał zaskarżanemu rozstrzygnięciu I-instancyjnemu naruszenie art. 61 § 1 i 3, art. 156 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 28 ust. 4, art. 46 ust. 3 pkt 6, art. 99 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony. Odwołujący wskazywał, iż wyraźnie jego wniosek opierał się na art. 28 ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony, a mimo to wniosek zakwalifikowany został jako wniosek złożony w trybie art. 29 ust. 2 tej ustawy. Nadto odwołujący podnosił, że treść art. 28 ust. 4 wyraźnie wskazuje, że komisje wojskowe nie są właściwe do rozpoznawania wniosków o zmianę orzeczeń powiatowych komisji lekarskich. Wniosek zatem strony powinien być przekazany organowi właściwemu bez badania jego zasadności. W ocenie odwołującego nie jest żołnierzem rezerwy, gdyż nie odbywał służby wojskowej. Do rezerwy został bowiem przeniesiony w trybie art. 46 ust. 3 pkt 6 ustawy według statusu istniejącego w chwili przeniesienia tj. jako poborowy. Rozpoznając odwołanie Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w P. decyzją z [...] r. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy podnosił, że orzeczeniem Powiatowej Komisji Lekarskiej nr [...] w P. z dnia [...] r. odwołujący został uznany za niezdolnego do służby wojskowej w czasie pokoju i otrzymał kategorię zdrowia "D". Od orzeczenia tego M.R. nie odwołał się. Konsekwencją tego było przeniesienie strony przez Wojskowego Komendanta Wojskowej Komisji Uzupełnień P. [...] do rezerwy bez odbycia czynnej służby wojskowej (art. 46 ust. 3 pkt 6 ustawy o powszechnym obowiązku obrony). W tych okolicznościach wniosek słusznie został załatwiony odmownie, bowiem zgodnie z art. 29 ust. 5 omawianej ustawy rezerwistę kieruje się do komisji lekarskiej jedynie wtedy, gdy istnieją potrzeby uzupełnieniowe Sił Zbrojnych. W ocenie organu odwoławczego taka potrzeba uzupełnieniowa w stosunku do osoby odwołującego nie występuje i kolejne badanie przez komisję lekarską stało się zbędne. Wbrew twierdzeniom też strony powiatowe komisje lekarskie nie są wyłącznie władne do badań rezerwistów, gdyż kompetencje te mają również wojskowe komisje lekarskie. Wsparciem dla tego rozumowania są postanowienia, rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Obrony Narodowej z 22 grudnia 2005 r. wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 43 ustawy o powszechnym obowiązku obrony. Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego M.R..