Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 20 września 2006 r., sygn. I SA/Ol 388/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Piskozub Sędzia WSA Ryszard Maliszewski (spr.) Asesor WSA Renata Kantecka Protokolant Paweł Guziur po rozpoznaniu w dniu 20 września 2006 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy ze skargi Z. G. i K. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" r., Nr "[...]", w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członków zarządu za zaległości podatkowe spółki z o.o. Oddala skargę

Uzasadnienie

I SA/Ol 388/06

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art.220§ 11 i art.233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz.926 ze zm.) w związku z art.21 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 169, poz.1387) utrzymał w mocy decyzje organu I instancji w części dotyczącej orzeczenia odpowiedzialności solidarnej członków zarządu A Spółka z o.o., Z. G. i K. P. za: 1) zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług w/w Spółki za miesiące: - grudzień 2000r. w kwocie 3.709zł - styczeń 2001r. w kwocie 23.150 zł określone decyzją Urzędu Skarbowego w O. z dnia 25.10.2002r., 2) zaległość podatkową z tytułu dodatkowego zobowiązania podatkowego za miesiąc listopad 1999r. w kwocie 6.573zl wynikające z decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 15.03.2001r., 3) odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w kwocie 565,25zł II.

Na podstawie art. 220 § 1 i art.233 § 1 pkt 2 lit.a) Ordynacji podatkowej uchylił zaskarżoną decyzję w części orzekającej odpowiedzialność solidarną Z. G. i K. P. za zaległość w podatku od towarów i usług Spółki za miesiąc luty 2001r. w kwocie 422zl. i umarzył postępowanie w tej części.

W uzasadnieniu Dyrektor wskazał, że w złożonym odwołaniu pełnomocnik wnosił uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Przedmiotowej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art.5 ust. 1 i 2 starego prawa upadłościowego, poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w związku z art. 1 § 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24.10.1934r. poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w związku z naruszeniem przepisów postępowania, tj.: art.122 Ordynacji podatkowej w związku z art.180 i 187 Ordynacji podatkowej oraz art.188 w związku z art.216 Ordynacji podatkowej poprzez niezastosowanie ich w sprawie, a także art.123 Ordynacji podatkowej w związku z rażącym naruszeniem art.200 §1 Ordynacji podatkowej, poprzez niezastosowanie go w przedmiotowej sprawie, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik twierdził, że organ I instancji zapoznał pełnomocnika z materiałem dowodowym w dniu 14 lutego 2006r., w wyniku czego pełnomocnik złożył nowe dowody i wnioski dowodowe, dotyczące fundamentalnych okoliczności w zakresie istnienia przesłanek orzeczenia odpowiedzialności w trybie art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej. Po dacie 14 lutego 2006r. materiał został uzupełniony o opinię biegłego rewidenta E. T. Po tej dacie pełnomocnik nie został powtórnie wezwany w trybie art.200§ 1 Ordynacji podatkowej w celu zapoznania się z całym materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do jego treści, jak też złożenia ewentualnych wniosków i uwag. W pozostałym zakresie pełnomocnik podtrzymał wszystkie zarzuty w stosunku do zaskarżonej decyzji, wysuwane przez podatnika w środkach zaskarżenia złożonych w dotychczasowym postępowaniu podatkowym oraz sądowo - administracyjnym.