Wyrok WSA w Opolu z dnia 1 sierpnia 2006 r., sygn. II SA/Op 258/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk (spr.) Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Johan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2006r. sprawy ze skargi A S.A. w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zgłoszenia zanieczyszczenia powierzchni ziemi oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...] Starosta [...] odrzucił, dokonane przez A S.A. w P., zgłoszenie zanieczyszczenia powierzchni ziemi, spowodowanego przez B, na nieruchomości położonej w P. na działce oznaczonej nr ewidencyjnym a, obręb [...]. Decyzja wydana została na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz.1058 ze zm.). Postępowanie zostało wszczęte na skutek wniosku o przyjęcie zgłoszenia zanieczyszczenia powierzchni ziemi przez inny podmiot, do którego załączono pełnomocnictwo i wypis z rejestru gruntów wraz z dwoma arkuszami kserokopii mapy. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż w jego ocenie A S.A. ponosi odpowiedzialność publicznoprawną za rekultywację powierzchni ziemi zanieczyszczonej przez B S.A., bowiem jest następcą prawnym B, zarówno w zakresie stosunków cywilnoprawnych, jak i prawa administracyjnego. Wnioskodawca zatem jest odpowiedzialny za rekultywację będącej w jego władaniu zanieczyszczonej powierzchni ziemi, zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.).

W odwołaniu A S.A., zgadzając się z twierdzeniem, iż jest następcą prawnym B, zarzucił, iż nie odniesiono się do kwestii następstwa prawnego pod tytułem ogólnym, co do praw i obowiązków z zakresu prawa administracyjnego. Jednocześnie odwołujący się podniósł, iż art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. stanowi lex specialis w stosunku do innych przepisów dotyczących następstwa prawnego i wyłącza dopuszczalność sukcesji obowiązku rekultywacji zanieczyszczeń powstałych przed wejściem w życie tej ustawy. Skoro przepis ten ma działanie retroaktywne, rozstrzyga o stanie prawnym w dacie łączenia spółek. Odwołujący się stwierdził, że niedopuszczalne jest uznanie, w niniejszej sprawie, sukcesji publicznoprawnego obowiązku rekultywacji. Na poparcie tego twierdzenia przywołał poglądy wyrażone przez doktrynę w kwestii sukcesji z zakresu prawa administracyjnego. W oparciu o przedstawione tezy wskazał, iż w przypadku łączenia spółek, nigdy zasada generalnej sukcesji nie była nieograniczona. Zarówno bowiem przed, jak i po wejściu w życie nowego Kodeksu spółek handlowych przyjmowano, że wymaga to szczególnego przepisu ustawy. Przed wejściem w życie Kodeksu spółek handlowych sukcesja była dopuszczalna jedynie wtedy, gdy przepis szczególny dopuszczał taką ewentualność, a po jego wejściu w życie obowiązuje zasada sukcesji, chyba że przepis szczególny lub akt administracyjny wyłączają jej dopuszczalność. Jednocześnie jednak następstwo prawne na podstawie nowego Kodeksu spółek handlowych jest ograniczone przepisami tego Kodeksu. Odwołujący się wskazał, iż obowiązek przywrócenia środowiska do stanu właściwego nie był w dacie połączenia B S.A. i A S.A. stosunkiem administracyjnoprawnym o charakterze rzeczowym. Wyjaśnił, iż był on regulowany przepisem art. 82 ust.1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz. U. Nr 3, poz. 6 ze zm.), który obowiązywał do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.), która to wprowadziła w przepisie art. 102 ust. 1 zasadę odpowiedzialności władającego powierzchnią ziemi. Odwołujący się wywodził, iż odpowiedzialność władającego powierzchnią ziemi jest modelowym przykładem rzeczowego stosunku administracyjnego. Wprowadzenie jednak nowej zasady odpowiedzialności, opartej na konstrukcji rzeczowego stosunku administracyjnoprawnego, bez przepisów przejściowych, byłoby niezgodne z zasadami państwa prawa. Dlatego też, w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r., ustawodawca udzielił władającym terminu, na zgłoszenie zanieczyszczeń wywołanych przez inną osobę.