Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 sierpnia 2006 r., sygn. I SA/Gl 406/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia WSA Teresa Randak (sprawozdawca), Protokolant asyst. sędz. Katarzyna Stuła- Marcela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2006 r. sprawy ze skargi M. i W.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w K. określił M. i W. małżonkom P. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie [...] zł. Z uzasadnienia decyzji wynika, że podstawą określenia w/w zobowiązania było m.in. zakwestionowanie odliczenia od osiągniętych dochodów przez W. P. kwoty [...] zł wynikającej z umowy renty zawartej w dniu [...]1999 r. z W. S. na czas określony od miesiąca [...] 1999 r. do miesiąca [...] 2000 r. Wyjaśniono, że w wyniku weryfikacji zeznania podatkowego za rok 1999, organ pierwszej instancji zakwestionował zasadność dokonanego odliczenia od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 90, poz. 416 z 1993 r. z późn. zm.) przez W. P. kwoty [...] zł przekazanej w 1999 r. - w wykonaniu umowy renty z dnia [...] 1998 r. - na rzecz Pani W. S. Odwołując się do zebranego materiału dowodowego, (a w szczególności do w/w umowy wraz z aneksem, poleceniem przelewu oraz oświadczenia rentobiorczyni o otrzymaniu wszystkich rat renty w łącznej wysokości [...]zł) w kontekście obowiązujących przepisów stwierdzono, że zawarta przez skarżącego umowa nie spełnia warunków z art. 903 Kodeksu cywilnego i dlatego nie może być uznana za umowy renty, a dokonane na jej podstawie odliczenia zostało dokonane z naruszeniem art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.). W umowie tej przewidziano świadczenia jednorazowe, którego wysokość została z góry ustalona, z tym, że rozłożono je na raty. Organ pierwszej instancji wywiódł, że umowa renty winna zawierać "... trwałe zobowiązanie do oznaczonych świadczeń okresowych", polegających "...na stałym dawaniu przez cały czas trwania stosunku prawnego w określonych regularnych odstępach czasu pewnej ilości pieniędzy...". Tymczasem świadczenie umowne przyrzeczone przez W. P., zostało spełnione jednorazowo w 1999 r. Wprawdzie w § 1 umowy - zawartej na okres od [...]1999 r. do [...] 2000 r. - określono wysokość miesięcznej raty renty (wynoszącą [...] zł), płatnych do końca danego miesiąca - to zarazem w ich § 2 przewidziano możliwość "...zrealizowania całości renty (wypłaty wszystkich rat renty) do końca 1999 roku...". Zdaniem Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K., "...spełnienie tylko jednego świadczenia..., jest niewystarczające do uznania, że pomiędzy stronami zawiązany został zobowiązaniowy stosunek renty w rozumieniu art. 903 K.c. i art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych", ponieważ pozostaje to w sprzeczności z okresowością świadczenia, będącą jednym z przedmiotowo istotnych elementów umowy renty. Równocześnie wskazano, że treść i wykonanie stosunku zobowiązaniowego stanowią elementy decydujące o tym, czy dopuszczalne jest stosowne odliczenie podatkowe, a analiza przedłożonej umowy prowadzi do wniosku, że świadczenie nazwane rentą "...stanowi faktycznie wypłaconą jednorazowo darowiznę". Odnośnie przyczyn zawarcia umowy stwierdzono, że umowy pomiędzy Panem W. P., a będącą jego teściową, Panią W. S., była nią poprawa standardu życia. W tym kontekście również podkreślono, że "...umowa renty zostaje zawarta w określonym celu, z reguły w celu zaspokajania bieżących, cyklicznych, potrzeb rentobiorcy", którego to wymogu nie spełnia jednorazowa wypłata świadczeń.