Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 sierpnia 2006 r., sygn. I SA/Gd 394/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędziowie Sędzia NSA Alicja Stępień, Asesor WSA Bogusław Woźniak (spr.), Protokolant Sekretarz Sądowy Zuzanna Baca, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2006 r. sprawy ze skargi D.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 24 marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...] określił D.S. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002.

Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] na podstawie art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej uchylił powyższą decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ uznając, że rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części.

W wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...] określił D.S. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 w wysokości [...] zł. Organ pierwszej instancji obniżył wykazany przez podatnika przychód. Ponadto, nie uznał jako kosztów uzyskania przychodów składek ZUS zaewidencjonowanych na podstawie dowodów wewnętrznych, wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi przez nieistniejące podmioty, bądź też pomioty nieprowadzące działalności gospodarczej, oraz wydatków, które zostały poniesione na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Organ pierwszej instancji podwyższył także wartość remanentu końcowego na dzień 31 grudnia 2002 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona wniosła o jej uchylenie w całości. W uzasadnieniu odwołania strona zarzuciła rażące naruszenie przepisów prawa formalnego, co miało niewątpliwie wpływ na wynik sprawy, i co w efekcie doprowadziło do naruszenia przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie odwołującego nie zostały wykonane zalecenia organu drugiej instancji, zawarte w decyzji kasacyjnej. Strona odwołująca podniosła, że jedną z kluczowych kwestii, ale nie jedyną, było przesłuchanie świadka -H.Ś. Obowiązek przesłuchania świadka, a także przeprowadzenia innych dowodów, został nałożony na organ podatkowy a nie na stronę. To organ podatkowy a nie strona ma instrumenty prawne (włączając w to możliwość zastosowania środków przymusu) do tego, aby przesłuchać świadka. Zaniechanie takich czynności jest rażącym naruszeniem zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej), a także zasady instancyjności, z której wynika m. in. obowiązek wykonywania zaleceń organu drugiej instancji zawartych w decyzji kasacyjnej.