Wyrok WSA w Kielcach z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. II SA/Ke 1140/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian,, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Ref. stażysta Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 czerwca 2006r. sprawy ze skargi Rady Miejskiej w Stąporkowie na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia 6 października 2005 r. nr PN-I-0911/180/2005 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy oddala skargę.

Uzasadnienie

II SA/Ke 1140/05

Uzasadnienie

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 6 października 2005 r. na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Wojewoda Świętokrzyski stwierdził nieważność Uchwały Nr XXXVIII/167/2005 Rady Gminy w Stąporkowie z dnia 31 sierpnia 2005 r. w sprawie rozpatrzenia skargi dotyczącej zwrotu wynagrodzenia przez Burmistrza Stąporkowa.

Przedmiotem kontroli organu nadzorczego była uchwała, w której Rada Miejska uznała zwrot wynagrodzenia od Burmistrza za niezasadny, a podstawą do jej podjęcia było stanowisko zajęte przez Komisję Rewizyjną Rady. W ocenie Wojewody przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z prawem, gdyż narusza przepisy art. 24 j ust. 1 oraz 24 k ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym. Art. 24 j ust. 1 nakłada na wójta, burmistrza i prezydenta obowiązek złożenia oświadczenia o działalności gospodarczej prowadzonej przez małżonka, jeżeli działalność jest wykonywana na terenie gminy, w której osoba zobowiązana do złożenia informacji jest zatrudniona. Zgodnie zaś z treścią art. 24 k ust 1 pkt 2 cyt. ustawy sankcją za niezłożenie tego oświadczenia w terminie jest utrata wynagrodzenia. Organ nadzorczy podkreślił, iż oba przepisy mają charakter bezwzględnie obowiązujący, Rada Miejska nie miała więc umocowania prawnego do podejmowania uchwały w przedmiotowej materii. Wojewoda Świętokrzyski zaznaczył, iż wprawdzie kodeks pracy normuje sytuacje, w których potrącenia z wynagrodzenia za pracę można dokonać tylko za zgodą pracownika, jednakże brak zgody nie przesądza, że dochodzenie nienależnie pobranego świadczenia jest niemożliwe.