Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 9 czerwca 2006 r., sygn. I SA/Gd 542/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Sędzia NSA Sławomir Kozik (spr.), Asesor WSA Bogusław Woźniak, Protokolant Beata Jarecka, po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 6 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi M. i K. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 730,- zł (siedemset trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Inspektor Kontroli Skarbowej określił skarżącym - K. i M. G. wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok oraz wysokość zaległości podatkowej z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok. Dodatkowo, drugą decyzją z tego samego dnia, organ ten określił odsetki za zwłokę od ww. zaległości.

Skarżący pismem z dnia 10 grudnia 2001 r. złożyli odwołanie od powyższych decyzji do Izby Skarbowej, w którym nie zgodził się z określeniem wysokości należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1996 oraz zaległości podatkowej w tym podatku, a także z naliczeniem odsetek za zwłokę - wnosząc o uchylenie w całości decyzji organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu odwołania zarzucono decyzjom organu pierwszoinstancyjnego naruszenie przepisów prawa materialnego zawartego w § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz.U. Nr 28, poz. 129), poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że zastrzeżenie umowne zawierające możliwość wypowiedzenia prawa do nabycia rzeczy, nie wywołuje skutków w nim określonych (zaliczenie przedmiotu umowy do majątku wydzierżawiającego). Zdaniem strony, skoro ustawodawca sam dopuszcza zawarcie w umowie możliwości wypowiedzenia, to samo zawarcie takiego postanowienia w umowie jest warunkiem wystarczającym do zaliczenia przedmiotu najmu do majątku leasingodawcy i w żadnym wypadku nie można tu mówić o obchodzeniu prawa.