Wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 maja 2006 r., sygn. II SA/Wa 239/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Maria Werpachowska Sędzia WSA - Bronisław Szydło Asesor WSA - Jarosław Trelka (spr.) Protokolant: - Marcin Błach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2006 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję z dnia [...] października 2005 r. nr [...], 1) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

II SA/Wa 239/06

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 4 sierpnia 2005 r. M. R. wystąpiła do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o stwierdzenie nieważności decyzji - rozkazu personalnego Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. nr [...] z dnia [...] lipca 1990 r. We wniosku wskazała, że na mocy tego rozkazu została zwolniona ze służby w Policji, a podstawą rozwiązania jej stosunku służbowego był art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", w brzmieniu obowiązującym w dniu wydawania tego rozkazu. Podniosła też, że z treści rozkazu Komendanta Wojewódzkiego Policji wynikało, iż jest on wyciągiem z rozkazu personalnego nr [...] z dnia [...] lipca 1990 r. Komendanta Głównego Policji. Z faktu tego wyciągnęła wniosek, że rozkaz Komendanta Głównego Policji dotyczył większej, nieokreślonej grupy funkcjonariuszy. Obydwa rozkazy nie zawierały uzasadnienia, pouczenia o środkach zaskarżenia. Po rozwiązaniu stosunku służbowego została zatrudniona w charakterze pracownika cywilnego na podstawie umowy o pracę przy niezmienionym zakresie czynności i w tym samym miejscu pracy. Skarżąca podniosła, że przepisy nie precyzowały pojęcia "dobro służby" czy "ważnego interesu służby", ale orzecznictwo sądowe pozwalało zastosować tę podstawę do indywidualnego, konkretnego przypadku, gdy funkcjonariusz powinien być zwolniony, ale przepisy nie ustanawiały innej, bardziej adekwatnej podstawy zwolnienia. Zastosowanie tej podstawy powinno się odbyć przy czynnym udziale zainteresowanego policjanta, a zasadność jej zastosowania powinna być wykazana w uzasadnieniu rozkazu. Skarżąca uznała, że rozkaz Komendanta Głównego Policji miał charakter jedynie dyrektywy skierowanej do podległych organów, a nie decyzji administracyjnej. Świadczy o tym fakt, że tak potraktował ten rozkaz Komendant Wojewódzki Policji poprzez wydanie samoistnej decyzji o zwolnieniu ze służby pomimo tego, że nie był do tego uprawniony. Zakazywał tego, w jej ocenie, art. 45 ust. 1 pkt 5 ustawy w ówczesnym brzmieniu. W konkluzji skarżąca uznała, że wszystkie przyczyny zwolnienia policjanta ze służby określone w art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy zawierają tę wspólną cechę, że odwołują się do okoliczności i zdarzeń związanych z jego służbą lub życiem prywatnym, bądź okoliczności na które nie miał on wpływu, ale które utrudniają lub uniemożliwiają mu służbę. Art. 147, który także był przywołany w zaskarżonej decyzji, jest natomiast przepisem epizodycznym i nie ma żadnego znaczenia w sprawie. Ocena wystąpienia okoliczności uzasadniających zwolnienie musi być, w ocenie skarżącej, zawsze indywidualna. Powołała orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdzające jej stanowisko. Skarżąca oceniła, że w niniejszej sprawie powyższe przyczyny nie zaszły, toteż rozkaz Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] lipca 1990 r. jest, jej zdaniem, nieważny.