Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 maja 2006 r., sygn. I SA/Gl 1931/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka (sprawozdawca), Sędzia NSA Przemysław Dumana, Asesor WSA Teresa Randak, Protokolant Anna Florek, po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi G. i E. Ś. na decyzję Dyrektor Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w K. uchylił decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w wysokości [...] zł i orzekł nową wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu decyzji, Dyrektor Izby Skarbowej przypomniał, iż w dniu [...] r. wydana została decyzja określająca małżonkom Ś. wysokość zobowiązania podatkowego za 1997 r., w decyzji tej nie uznano za koszty uzyskania przychodu wydatków:

1. związanych z zakupem usług marketingowych, doradczych na łączną kwotę [...] zł,

2. udokumentowanych fakturami "A" K. K., B. ul. [...] na łączną kwotę [...] zł,

3. o charakterze osobistym na łączną kwotę [...]zł,

4. przekazanych przez "B" darowizn w 1997 r. Na łączną kwotę [...] zł,

5. wydatków na modernizację oraz nabycie środków trwałych na łączną kwotę [...] zł.

Ponadto postanowieniem z dnia 05.03.2003 roku do postępowania kontrolnego przeprowadzonego w firmie "B" włączono wyciąg z opinii biegłego Sądu Okręgowego w C.. Przedmiotem tej opinii było wyliczenie - na podstawie materiałów zabezpieczonych w "B" - ewentualnych różnic pomiędzy danymi dotyczącymi ilości i jakości węgla zawartymi w dokumentacji handlowej dotyczącej sprzedaży tego towaru przez "B" poszczególnym podmiotom, a treścią innych ujawnionych w tym przedmiocie zapisów odnośnie tych transakcji w odniesieniu do poszczególnych odbiorców węgla w okresie lat 1996-2000. W opinii wyliczono różnice pomiędzy ilością opału faktycznie wywiezionego do odbiorców, a ilością wykazaną w dokumentach sprzedaży. Wykazano, iż "B" dokonał zafakturowania zbytu węgla oraz pobrał należność za jego sprzedaż pomimo, iż faktycznie nie został on w części dostarczony.