Wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. II SA/Łd 1037/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.), Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Asesor WSA Renata Kubot-Szustowska, Protokolant Agnieszka Ratajczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2006 roku sprawy ze skargi S. S. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ł. A. A. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Nr [...].

Uzasadnienie

II SA/Łd 1037/05

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...](Nr [...]) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. odmówił S.S. przyznania uprawnień kombatanckich z tytułu pobytu w obozie przesiedleńczym w Ł. przy ulicy A. Rozstrzygnięcie to wydane zostało w związku z wnioskiem Pana S., w którym oświadczył, iż w obozie przesiedleńczym przebywał w okresie od 20 lipca 1940r. do końca sierpnia 1940r. wraz z rodzicami i dwójką starszego rodzeństwa.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał na treść przepisów art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002r., Nr 42, poz. 371 ze zm.), które stanowią podstawę prawną ubiegania się Pana S. o przyznanie uprawnień kombatanckich. Jak również na materiał dowodowy sprawy, w którym znalazły się m.in. życiorys, rekomendacja Związku Kombatantów, pismo z Archiwum Państwowego w Ł. z dnia 4 listopada 1998r. z informacją, iż we fragmentarycznych aktach Centrali Przesiedleńczej w Poznaniu Oddział w Ł. z lat 1939-1945, w wykazach osób wysiedlonych z pow. Wieluń nie występuje nazwisko S.S. oraz oświadczenia M. W. i A. S. Po analizie tych materiałów organ wywiódł, iż dowody przedłożone przez stronę nie mogą stanowić dostatecznych dowodów potwierdzających fakt przebywania w obozie przesiedleńczym. Organ odmówił wiarygodności przede wszystkim zeznaniom świadków, ponieważ wysiedleni oni zostali z innej niż strona miejscowości, nadto w czasie pobytu w obozie byli w wieku 4 i 7 lat, zaś przeciętny czas pobytu w obozie wynosił od kilku dni do kilku tygodni ze stanem osobowym nawet do kilku tysięcy osób. Trudno zatem uznać by w takich okolicznościach świadkowie mogli pamiętać wnioskodawcę i dlatego też organ nie znalazł podstaw do przyznania stronie uprawnień.