Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 lutego 2006 r., sygn. I SA/Gd 1565/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska Asesor WSA Danuta Oleś Protokolant - Beata Jarecka po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi P. S.A. w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Gd 1565/03

U z a s a d n i e n i e

Decyzją z dnia [...] Wójt Gminy określił P. S.A. z siedzibą w W. wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2003 w kwocie 1.121.527, 30 zł.

W odwołaniu od decyzji podatnik podniósł, że organ pierwszej instancji naruszył przepisy prawa materialnego oraz procedury wydawania decyzji podatkowej. Zdaniem podatnika, część obiektów opodatkowanych przez organ pierwszej instancji - elementy stacji elektroenergetycznej 00/110 KV - nie stanowią budowli w rozumieniu prawa budowlanego i nie powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości. Ponadto odwołanie zarzuca, że wykorzystano w sprawie opinię rzeczoznawcy, nieposiadającego stosownych uprawnień i dokonano nieprawidłowego ustalenia wartości budowli.

W wyniku złożonego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium podało, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o uchylenie decyzji organu podatkowego pierwszej instancji w całości. Z treści odwołania, jak również z analizy sprawy wynika, bowiem, że przedmiotem sporu jest tylko część ustalonego zobowiązania - ocena zasadności opodatkowania obiektów znajdujących się na stacji rozdzielni prądu 400/110 KV, co stanowi kwotę 702.037,20 zł z łącznej kwoty 1.121.527 zł.

Decyzja Wójta pozostaje zatem bezsporna w części dotyczącej kwoty 419.490, 10 zł.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, którego zasadniczym elementem jest teza, iż sporne obiekty nie mogą być uznane za budowlę w świetle definicji prawnobudowlanych. Kolegium wskazuje, że taki pogląd podatnika nie jest zasadny, nawet pomimo wątpliwości skarżącego, co do jakości definicji ustawowej (niespójność, błędy logiczne). Ustawodawca, w art. 3 pkt l b ustawy Prawo budowlane określa, że budowla to jedna z kategorii obiektów budowlanych, którą traktować trzeba łącznie z instalacjami i urządzeniami, a ponadto musi ona stanowić całość techniczno użytkową. Rozwinięcie tej definicji ma miejsce w art. 3 pkt 3 ustawy, gdzie podany jest otwarty katalog budowli. Należy zatem postawić wniosek, że budowle to najszersza z grupy przedmiotów objętych prawem budowlanym (każdy obiekt, który nie jest budynkiem lub obiektem małej architektury). Rozszerzające ujęcie budowli to wskazówka pomocna przy kwalifikacji rozdzielni prądu. Jeżeli przedmiot jest poddany regulacji prawa budowlanego, a nie stanowi budynku i obiektu małej architektury, to powinien być traktowany jako budowla. Rozdzielnię prądu należy uznać za wolnostojący zespół urządzeń, czyli budowlę w rozumieniu prawa budowlanego. Wniosek taki oparty jest o stanowisko biegłych powołanych w sprawie.