Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 stycznia 2006 r., sygn. III SA/Wa 1935/05

W dacie wydania zaskarżonej decyzji, brak było jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznychza organ uprawniony do rozpatrywania środków zaskarżenia od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład.

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją Zakładu naruszył przepisy o jego właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ w oparciu właśnie o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Władysława G. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 maja 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; (...).

Władysław G. złożył wniosek z dnia 3 stycznia 2005 r. o umorzenie zaległości z tytułu nieuiszczonych składek w kwocie 4.482,96 zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu wniosku wyjaśnił, że w okresie od dnia 3 czerwca 1991 r. do dnia 10 listopada 2003 r. prowadził działalność gospodarczą, świadcząc usługi transportowe. Do końca kwietnia 2001 r. terminowo regulował składki na ubezpieczenia społeczne. Jako przyczynę problemów z opłacaniem składek w okresie od maja 2001 r. do listopada 2003 r. Skarżący wskazał nieterminową zapłatę za wykonane świadczenia lub jej brak, a także brak nowych zleceń na usługi transportowe. Powyższe okoliczności przesądziły także o ostatecznym zakończeniu działalności. Jednocześnie brak zatrudnienia i brak prawa do zasiłku uniemożliwił Skarżącemu spłatę przedmiotowych zaległości.