Wyrok WSA w Opolu z dnia 13 grudnia 2005 r., sygn. II SA/Op 211/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: sędzia WSA Krzysztof Bogusz asesor sądowy Elżbieta Naumowicz -spr. Protokolant: st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie obowiązku meldunkowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Wojewody [...] na rzecz Z. K. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 14 lutego 2005 r., skierowanym do Urzędu Gminy w B., Z. K. wniósł o wymeldowanie syna - W. K. z pobytu stałego w B., ul. [...]. W uzasadnieniu wniosku podał, iż zameldowanie syn od 25 lat mieszka w K. przy ul. [...] i do domu rodzinnego nie przychodzi, a jeśli już, to w stanie nietrzeźwym. Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w toku którego W. K. oświadczył do protokołu, iż w lokalu [...], który opuścił dobrowolnie, nie przebywa od 17 lat, mieszka natomiast wraz z konkubiną w jej mieszkaniu w K., gdzie jest zameldowany na pobyt czasowy, wychowując 11-letnie dziecko oraz koncentrując tam swoje interesy życiowe, Wójt Gminy [...] decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t. j. Dz. U. 2001 Nr 87, poz. 960 ze zm.) oraz art. 104 K.p.a., orzekł o wymeldowaniu W. K. z pobytu stałego [...] ul. [...]. W uzasadnieniu tej decyzji wskazał, iż powołany w podstawie prawnej przepis art. 15 ust. 2 przewiduje dwie normy prawne, z których zaistnienie każdej daje podstawy do wymeldowania. Pierwsza z nich dotyczy osoby, która utraciła uprawnienie wymienione w art. 9 ust. 2 tej ustawy i bez wymeldowania opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, natomiast druga - osoby, która opuściła dotychczasowe miejsce pobytu i nie przebywa we nim przez okres co najmniej 6 miesięcy, a nowego miejsca pobytu nie można ustalić. Stwierdził, iż wykazane zostało, że W. K. koncentruje swoje sprawy bytowe i interesy życiowe w K., a ustalony stan faktyczny odpowiada hipotezie wynikające z art. 15 ust. 2 zdanie pierwsze. Poza tym wskazał, iż utrzymywanie zapisu ewidencyjnego niezgodnego ze stanem faktycznym naruszałoby normę określoną w art. 1 ust. 2 ustawy, z której wynika, iż ewidencja ludności polega między innymi na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, natomiast organ właściwy w sprawach meldunkowych nie jest zobowiązany do badania wszystkich okoliczności dotyczących opuszczenia lokalu i rozstrzygania sporów pomiędzy właścicielem lokalu a osoba opuszczającą lokal.