Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2005 r., sygn. I SA/Wr 312/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Krystyna Anna Stec, Sędziowie - Asesor WSA Anetta Chołuj, - Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca), Protokolant - Adam Sak, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Spedycji Międzynarodowej A S.A. z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 21 grudnia 2002 r., Nr [...] w przedmiocie wymiaru opłaty manipulacyjnej dodatkowej, I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Celnego we W. z dnia 31 stycznia 2001 r. (Nr [...]); II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 111,20 zł (sto jedenaście i 20/100 złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. orzeka, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 21 grudnia 2002 r., Nr [...] Dyrektor Izby Celnej we W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego we W. (Oddział w B.) z dnia 31 stycznia 2001 r. (Nr [...]), w której - na podstawie art. 275 § 4 pkt 5 Kodeksu celnego - wymierzono Przedsiębiorstwu Spedycji Międzynarodowej A S.A. opłatę manipulacyjną dodatkową w wysokości 180,00 zł za wykonywanie czynności służbowych tegoż urzędu w magazynie celnym spółki, znajdującym się w B. przy ul. S. Nr [...].

Strona w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji zarzuciła, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 275 § 4 pkt 5 Kodeksu celnego i wyrażała pogląd, iż siedzibą Urzędu Celnego we W. jest miasto oraz inne miasta według podziału administracyjnego - w tym B. - w których utworzono oddziały celne reprezentujące ten urząd.

Z akt sprawy wynika, że Prezes Głównego Urzędu Ceł zawiesił postępowanie odwoławcze do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, tj. do czasu dokonania przez Sąd Najwyższy interpretacji przepisów prawa materialnego w zakresie pojęcia "siedziby urzędu celnego". Postępowanie podjęto po wydaniu przez Sąd Najwyższy wyroku z dnia 18 stycznia 2002 r., w sprawie o sygn. III RN 54/01.