Wyrok WSA w Opolu z dnia 7 listopada 2005 r., sygn. II SA/Op 114/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz asesor sądowy Elżbieta Naumowicz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Rak po rozpoznaniu w dniu 24 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w O. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie weterynarii o d d a l a s k a r g ę.

Uzasadnienie

Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. postanowieniem z dnia [...], nr [...], po rozpatrzeniu zarzutów A Sp. z o.o. w O. zgłoszonych do Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego Nr [...] z dnia 26 lipca 2004 r., zajął stanowisko jako wierzyciel i zgłoszonych zarzutów w całości nie uwzględnił. W uzasadnieniu wskazał, że należność dotyczyła kontroli, jakiej na mocy art. 49 ust. 2 pkt 3 lit. a i ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz Inspekcji Weterynaryjnej (Dz.U. z 1999 r., Nr 66, poz. 752 ze zm.) podlega mięso każdorazowo wprowadzane do Chłodni Składowej w O., za którą pobierana jest oplata weterynaryjna. Podniesiony przez A Sp. z o.o., zarzut błędu co do osoby zobowiązanej, wynikający z art. 33 pkt 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968 ze zm.) dotyczy wyłącznie kontroli formalnej tożsamości osoby, co do której prowadzi się egzekucję. Poza tym podał, iż w kierowanym do strony piśmie z dnia 19 maja 2003 r. wyraził stanowisko, iż bez znaczenia jest, kto mięso dostarczył i czyją stanowi własność, bowiem opłatę weterynaryjną pobiera się za weterynaryjną kontrolę mięsa przeznaczonego do składowania od podmiotu gospodarczego, który składuje to mięso i jest właścicielem obiektu, w którym składuje się mięso. Podniósł dodatkowo, iż zobowiązany uznał roszczenia wierzyciela, gdyż uregulował należności z tego samego tytułu za następny okres. Ponadto, powołując się na przepisy art. 842 oraz art. 857 k.c., zauważył, że opłaty za kontrolę może i powinien ponosić oddający na przechowanie, co powinno jednak następować w wyniku rozliczenia pomiędzy dającym na przechowanie a przechowawcą.