Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 października 2005 r., sygn. III SA/Wa 2308/05

1. Dokonując ustaleń w zakresie spełnienia przesłanek określonych par. 50 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 109 poz. 1245 ze zm./ zważyć należało, iż chociaż prawo Strony skarżącej do otrzymania rabatów do leków wynikało z umowy, to wypełnienie tego prawa i udzielenie rabatów wymagało czynnego zachowania drugiej strony kontraktu. Dopiero z chwilą udzielenia rabatu można powiedzieć o obniżeniu ceny. Przewidziane umową prawo do uzyskania rabatu to roszczenie, natomiast obowiązek udzielenia rabatu to obowiązek spełnienie świadczenia objętego tym roszczeniem. Bez odpowiedniego wyrażenia oświadczenia woli przez zagranicznych dostawców w przedmiocie udzielenia rabatu /wystawienia noty kredytowej/ albo "egzekucji" spełnienia tego świadczenia /art. 64 Kc/, nie można twierdzić, iż Skarżąca otrzymała rabat podlegający uwzględnieniu w zgłoszeniu celnym.

2. Przeświadczenie o pewności uzyskania rabatów nie jest tożsame z otrzymaniem rabatów, a przewidywanie nawet z najwyższą pewnością pewnych zdarzeń nie może być traktowane tak jak już realnie istniejący element stanu faktycznego.

Ustalenia organów podatkowych dokonane zostały w tym względzie z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i pozostają w sprzeczności z zebranymi w sprawie materiałami.

3. Możliwość skorygowania przyjętego zgłoszenia celnego z powodu okoliczności zaszłych po dokonaniu zgłoszenia przewidywał art. 65 par. 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ . Na tej podstawie w decyzjach organów celnych określono wartość celną towarów z uwzględnieniem otrzymanych później rabatów. Oznacza to, że choć dokument celny uznano za nieprawidłowy w części dotyczącej wartości celnej i długu celnego, to nie można traktować go jako niezgodnego ze stanem faktycznym.

4. Zobowiązanie do zbliżania istniejącego i przyszłego ustawodawstwa Polski do ustawodawstwa istniejącego we Wspólnocie polegać miało na podjęciu starań w celu zapewnienia zgodności przyszłego ustawodawstwa Polski z ustawodawstwem Wspólnoty. Jednakże zobowiązanie do zbliżania ustawodawstwa nie oznacza zobowiązania do stosowania ustawodawstwa Wspólnoty do zdarzeń sprzed akcesji.