Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 wrzenia 2005 r., sygn. VI SA/Wa 535/05

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Asesor Agnieszka Łąpieś-Rosińska WSA Protokolant: Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2005r. sprawy ze skargi B. D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2004 r.

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] stycznia 2005 r. Nr [...] po rozpatrzeniu odwołania Pana B. D. - skarżącego - od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2004 r. odmawiającej wydania pozwolenia na broń palną myśliwską, działając na podstawie art. 138 § l pkt l ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 t.j.) oraz art. 10 ust. l w zw. z art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 52. poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Zdaniem organu, art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji nakłada na osobę ubiegającą się o pozwolenie na broń obowiązek przedstawienia okoliczności, którymi motywuje zamiar posiadania danej broni. W ocenie organu powołany przepis, wraz z przepisem art. 80 k.p.a. stanowi, że organ korzysta z prawa do swobodnej oceny w postępowaniu administracyjnym. Komendant Główny Policji wskazał, że ciężar dowodowy spoczywa na wnioskodawcy, który we własnym interesie powinien dążyć do przekonania organu o słuszności żądania.

Wskazał, że w toku całego postępowania administracyjnego, skarżący miał swobodną możliwość wyrażania własnego stanowiska w kwestii zasadności wniosku, o wydanie pozwolenia na posiadanie 19 egzemplarzy broni myśliwskiej,

jak też miał możliwość wsparcia stanowiska uznanymi za konieczne dowodami,

czy argumentami. W ocenie organu, skarżący możliwości wsparcia swego stanowiska wykorzystał. Wobec czego organ uznaje, że nie istniała podniesiona w skardze konieczność, a tym bardziej celowość prowadzenia dodatkowych czynności dowodowych z inicjatywy samego organu odwoławczego. Do organu należała natomiast ocena całokształtu okoliczności przytaczanych przez skarżącego