Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2005 r., sygn. I SA/Wa 137/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch Sędziowie WSA Daniela Kozłowska ( spr) asesor WSA Sławomir Antoniuk Protokolant Magdalena Zając po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2005r. sprawy ze skargi [...] w W. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o odmowie przyznania własności czasowej oddala skargę

Uzasadnienie

I SA/Wa 137/05

U z a s a d n i e n i e

Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] marca 2003 r., nr [...], utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] maja 2002 r., nr [...], o stwierdzeniu nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] czerwca 1955 r., nr [...] o odmowie przyznania dotychczasowym właścicielom nieruchomości [...] prawa własności czasowej do gruntu położonego przy Al. [...][...], oznaczonego nr hip. [...].

W uzasadnieniu decyzji przedstawiony został następujący stan sprawy.

Na podstawie art. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) grunty na obszarze W. stały się własnością gminy W. Zgodnie z art. 7 ust. 1 dekretu mogli w terminie sześciu miesięcy od dnia objęcia gruntu w posiadanie przez gminę wystąpić o przyznania prawa własności czasowej. W tej sprawie wniosek został złożony w dniu 7 lipca 1948 r. Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] czerwca 1955 r. odmówiono przyznania prawa własności czasowej z powodu sprzeczności korzystania z gruntu przez dotychczasowych właścicieli z jego przeznaczeniem według "opracow." planu zagospodarowania przestrzennego. Na organie rozstrzygającym spoczywał obowiązek ustalenia obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, bowiem tylko taki plan, prawidłowo uchwalony i ogłoszony, mógł stanowić dowód w sprawie. Plan opracowywany nie miał mocy obowiązującej i stanowił jedynie projekt przyszłego planu. Odmowa przyznania prawa własności czasowej była możliwa wówczas, gdy z uchwalonego zgodnie z prawem i obowiązującego w dacie wydania orzeczenia planu zagospodarowania przestrzennego wynikała niemożność korzystania z gruntu przez dotychczasowego właściciela.