Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 25 sierpnia 2005 r., sygn. II SA/Bk 259/05

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Jerzy Bujko (spr.),, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2005 r. sprawy ze skargi "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w U. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] lutego 2005 r., Nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2005r. Nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego w B., powołując się na art. 13 "g" ust.1 i 2 oraz art. 40 "b" ust. 1 i 2 ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych (tj. Dz.U. z 2004r. Nr 204, poz. 2086

ze zm.) w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U z 2003r. Nr 58, poz. 515 ze zm.) i Rozporządzenie Ministra Infrastruktury

z dnia 31 grudnia 2002r. w sprawie warunków technicznych pojazdów

i zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2003r. Nr 32, poz. 262 ze zm.)

i 104 § 1 kpa, orzekł o wymierzeniu spółce z o.o. "[...]" z siedzibą w U. kary pieniężnej w kwocie 495 złotych z tytułu przejazdu pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. Organ wskazał na ustalenia z kontroli pojazdu należącego do skarżącej spółki, dokonane na przejściu granicznym w K. B., protokół, z której to kontroli podpisany przez kierowcę kontrolowanego pojazdu stanowi integralną część decyzji.

W odwołaniu od tej decyzji skarżąca spółka zarzuciła organowi rażące naruszenie przepisów prawa administracyjnego polegające na braku wszczęcia postępowania w sprawie (art. 61 § 1 kpa) i stwierdziła, iż jako strona nie została powiadomiona o przeprowadzeniu postępowania, chociaż taki wymóg wprowadza art. 61 § 4 kpa. Zarzucono również, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów określonych w art. 107 § 3 kpa.

Dyrektor Izby Celnej w B. po rozpatrzeniu powyższego odwołania decyzją z dnia [...] lutego 2005r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy stwierdził, że przeprowadzony w czasie kontroli pomiar nacisków osi i masy całkowitej pojazdu skarżącej spółki wskazał przekroczenie dopuszczalnego nacisku na potrójnej osi naczepy o 9,77 kN. Pomiaru dokonano stacjonarną wagą do wyznaczania dynamicznego obciążenia osi pojazdu, posiadającą ważne świadectwo legalizacji wydane przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w B. z dnia 23 października 2003r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że na drogach, gdzie dopuszczony jest ruch pojazdów o naciskach osi do 98 kN (10 t), a taką drogą poruszał się sporny pojazd, gdzie dla potrójnej osi przyczep i naczep, przy odległości pomiędzy osiami składowymi od 1,30 do 1,40 m dopuszczalna jest suma nacisków osi do 204,5 kN (20,9t), kara pieniężna za przekroczenie dopuszczalnego nacisku potrójnej osi przyczep i naczep ponad 204,5 kN do 219,2 kN wynosi 660 złotych. W tym przypadku z racji wyposażenia pojazdu w zawieszenie pneumatyczne kara ta podlegała zmniejszeniu o 25 % tj. do kwoty 495 zł. Organ odwoławczy zaakcentował sprawność techniczną wagi i prawidłowość pomiaru nacisków osi oraz zwrócił uwagę na to, że o tym jakie pojazdy mogą się poruszać w kraju po danej drodze, decyduje wartość techniczna drogi tj. dopuszczalne obciążenie osi na danej drodze regulowane przepisami prawa o drogach publicznych. Organ podkreślił też odpowiedzialność przewoźników za prawidłowy załadunek towaru. Ustosunkowując się do zarzutów odwołania Dyrektor Izby Celnej zauważył, że ważenie środka transportowego stanowiło część czynności przeprowadzanych w trakcie kontroli celnej, w której aktywny udział brał kierowca pojazdu. Został on pouczony o przysługujących mu prawach, uczestniczył w postępowaniu, miał możliwość zapoznania się z wynikiem ważenia pojazdu i z protokołem z kontroli oraz wypowiedzenia się, co do uzyskanych wyników poprzez naniesienie uwag do protokołu. W tym przypadku kierowca uwag żadnych nie zgłosił, a podpisany przez niego protokół dowodzi, że uczestniczył w pomiarze. Stąd rozpatrując odwołanie nie stwierdzono naruszenia art. 61 § 1 i § 4 Kpa. Organ odwoławczy nie stwierdził też zarzucanego naruszenia art. 107 § 3 Kpa i wskazał, iż decyzja pierwszoinstancyjna powoływała podstawę prawną, a w zakresie ustaleń faktycznych odwoływała się do protokołu z kontroli pojazdu, stanowiącego integralną część decyzji.