Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 czerwca 2005 r., sygn. IV SA/Wa 608/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, asesor WSA Anna Szymańska, Protokolant Dominik Niewirowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2004 r. Nr [...] w przedmiocie udostępnienia danych osobowych ze zbioru PESEL - oddala skargę -

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] października 2004 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymał w mocy swoje postanowienie z dnia [...] marca 2004 r. (nr [...]), w przedmiocie zwrotu podania i zaniechania czynności polegającej na udostępnieniu A. J. danych osobowych M. M. w zakresie adresu zameldowania ze zbioru PESEL.

Uzasadniając postanowienie Minister wskazał, iż A. J. był uprawniony do uzyskania danych osobowych ze zbioru PESEL, w związku z treścią art. 44h ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 ze zm.). Jednak warunkiem udostępnienia danych jest uiszczenie związanej z tym opłaty, co wynika z treści art. 44h ust. 8 ustawy. Z kolei obowiązek wniesienia opłaty przed czynnością udostępnienia danych wynika z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2002 r. w sprawie wysokości opłat za udostępnienie danych ze zbiorów meldunkowych, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i utraconych dowodów osobistych oraz warunków i sposobu ich wnoszenia (Dz.U. Nr 62, poz. 564). Z uwagi na nie wniesienie opłaty orzeczono na podstawie art. 261 § 2 K.p.a. o zaniechaniu czynności. Odnosząc się do zarzutów zawartych w zażaleniu Minister wskazał, iż obowiązek poniesienia opłaty wynika wprost z ustawy, natomiast akt wykonawczy do niej reguluje jedynie wysokość ponoszonej opłaty. Przyznano także, iż w początkowym etapie postępowania naruszono zasadę wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy (art. 9 K.p.a.), a także uchybiono obowiązkowi poinformowania strony, iż sprawa nie zostanie załatwiona w terminie (art. 36 § 1 K.p.a.). Wskazane naruszenia nie miały jednak, w ocenie organu orzekającego, wpływu na wynik sprawy.