Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 czerwca 2005 r., sygn. I SA/Po 272/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Małecki Sędziowie NSA Janusz Ruszyński NSA Maria Skwierzyńska(spr) Protokolant sekr.sąd. Ewa Szydłowska po rozpoznaniu w dniu 09 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi Spółki "A" z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od gier za październik, listopad i grudzień 1996 roku o d d a l a s k a r g ę /-/M.Skwierzyńska /-/J.Ruszyński /-/J.Małecki

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2002r. Naczelny Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Izby Skarbowej z dnia [...] w przedmiocie określenia spółce "A" z o. o. w P. podatku od gier za październik, listopad i grudzień 1996r. w związku z prowadzeniem działalności w zakresie eksploatacji sprzętu do gier automatycznych. Skarżąca będąc właścicielem automatów do gry udostępniała je właścicielom lokali rozrywkowych na podstawie umów. Uzyskiwała z tego tytułu przychód w wysokości 50 % wartości monet wprowadzonych do automatów.

Sąd uznał, że w postępowaniu przed organami obu instancji nie poczyniono żadnych ustaleń, co do charakteru umów zawieranych przez skarżącą Spółkę z właścicielami obiektów, w których montowano urządzenia do gier będące własnością skarżącej. W aktach sprawy brak bowiem tych umów (ewentualnie jednej umowy wzorcowej) wobec czego, nie wiadomo, czy miały one charakter umów najmu (dzierżawy), na podstawie których skarżąca wynajmowała tylko przedmiotowe urządzenia właścicielom lokali, pobierając od nich czynsz w wysokości 50 % zainkasowanych od graczy kwot, czy też umowy te dotyczyły wspólnego eksploatowania automatów do gier przez skarżącą i właścicieli lokali. Treść zawieranych umów ma istotne znaczenie dla określenia podmiotu urządzającego gry i "prowadzącego działalność w zakresie gier losowych", zobowiązanego do opłacenia z tego tytułu podatku od gier. Nie wyjaśniono także, jaki faktycznie regulamin obowiązywał w zakresie przedmiotowych gier. Ponadto nie ustalono w sposób niebudzący wątpliwości, czy w przypadku przekroczenia określonej liczby punktów możliwe było wypłacenie graczowi kwoty pieniędzy równej kwocie wpłaconej przez niego do automatu. Nie wiadomo zatem, czy korzyść z wygranej sprowadzała się tylko do możliwości kontynuacji gry, czy też uczestnik gry miał możliwość uzyskania wypłaty pieniężnej w postaci zwrotu wpłaconej przy rozpoczęciu gry kwoty. Jeżeli skarżąca nie prowadziła wymaganej przepisami ewidencji, która pozwalałaby na określenie podstawy opodatkowania, to organ I instancji winien - zgodnie z art.23 § 1 Ordynacji podatkowej - określić tę podstawę w drodze oszacowania na co wskazuje także przepis art. 42 pkt 6 ustawy o grach losowych.