Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 kwietnia 2005 r., sygn. II SA/Lu 236/05

1. Wykładnia literalna stanowiąca modelową podstawę argumentacji interpretacyjnych, nie może nie być poddana w pewnych sytuacjach konfrontacji z argumentami płynącymi z zastosowania innych reguł wykładni. Zwłaszcza, jeżeli z ukształtowanego orzecznictwa wynika, iż odejście od dosłownego rozumienia pewnych fragmentów wypowiedzi normatywnej z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR /Dz.U. nr 87 poz. 395 ze zm./ już się ugruntowało i znajduje racjonalne uzasadnienie.

2. Rozszerzające w stosunku do brzmienia przepisu rozumienie kręgu osób uprawnionych do świadczenia, obejmujące także dzieci urodzone podczas deportacji, przesądza o objęciu tą kategorią także tych dzieci, w stosunku do których osadzenie w miejscu deportacji należy rozciągać na ten okres życia, który bezpośrednio poprzedza urodzenie się w miejscu deportacji. Decydują o tym reguły wykładni systemowej przy wykorzystaniu całego systemu przepisów, aksjologia konstytucyjna oraz prawnomiędzynarodowa, aksjologia prawa cywilnego odnosząca się, do materialnego prawa ubezpieczenia społecznego, oraz przeniesienie per analogiam reguły skonstruowanej przy stosowaniu ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /t.j. Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Mieczysławy W. na decyzję Kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 17 stycznia 2005 r. (...) w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Mieczysława W. złożyła w dniu 22 sierpnia 2001 r. wniosek o przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR.