Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 marca 2005 r., sygn. II SA/Łd 592/04

Dnia 17 marca 2005 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Zgierski, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.), Protokolant Referendarz sądowy Leszek Foryś, po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2005 roku na rozprawie sprawy ze skargi W. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego 1/ oddala skargę; 2/ zasądza na rzecz adwokata A. G. - Kancelaria Adwokacka w Ł. ul. A 16 od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego z urzędu.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją Nr [...] z dnia [...] utrzymało w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. Nr [...] z dnia [...] przyznającą W. D. pomoc społeczną w miesiącu marcu 2004r w formie zasiłku celowego w łącznej wysokości 35 zł. z przeznaczeniem na żywność w wysokości 20 zł oraz na zrobienie fotografii w celu wyrobienia legitymacji ubezpieczeniowej w wysokości 15 zł.

W uzasadnieniu decyzji powołano się na art. 1 ust.1, art. 2 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, póz. 414 z późn. zm.), wywodząc, iż osoby i rodziny powinny przezwyciężać trudne sytuacje życiowe wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia, zaś pomoc społeczna winna w miarę możliwości doprowadzić do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz integracji ze środowiskiem, a potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeśli odpowiadają celom i możliwością pomocy społecznej. Organ odwoławczy uznał, iż celem pomocy społecznej jest zaspokajanie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin oraz umożliwienie im bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka, a przesłanką włączenia się instytucji pomocy społecznej jest niemożność pokonania własnymi siłami trudnych sytuacji życiowych. Podkreślił, iż instytucja pomocy społecznej działa na zasadzie pomocniczości, nie powinna ona więc zastępować osoby i rodziny w podejmowaniu własnymi siłami działań mających na celu zaspakajanie ich podstawowych potrzeb życiowych, gdy nie jest to konieczne, zaś środki z pomocy społecznej mogą być uruchamiane tylko wówczas, gdy osoba i rodzina nie jest w stanie, nawet przy największych staraniach, zaspokoić niezbędnych potrzeb życiowych, a świadczenia z pomocy społecznej mogą być uruchamiane tylko w granicach możliwości finansowych, tj. w granicach posiadanych na ten cel środków finansowych.