Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 1 lutego 2005 r., sygn. SA/Rz 1623/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Wieczorska Sędziowie NSA Maria Piórkowska /spr./ NSA Jacek Surmacz Protokolant sek.sąd. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2005r. na rozprawie- sprawy ze skargi "A" Spółka z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] października 2003r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000r. - skargę oddala -

Uzasadnienie

SA/Rz 1623/03

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] października 2003r. [...] Dyrektor Izby Skarbowej , po rozpoznaniu odwołania Przedsiębiorstwa Produkcyjno Modernizacyjnego "E." spółka z o.o. , utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] marca 2003r. znak [...] w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000r. w kwocie 107.699zł.

W uzasadnieniu organ, wskazał, że przeprowadzona u podatnika kontrola wykazała nieprawidłowości, w tym między innymi nieprawidłowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty 26 320 zł wynikających z faktur nr 91, nr 92 i nr 93, z dnia 28 listopada 2000r. wystawionych przez S.G. prowadzącego Zakład Instalacji [...] w C.. Analizując ustalony w sprawie stan faktyczny organ podniósł, że do uzyskania przychodu zaliczeniu podlegają wydatki faktycznie poniesione czyli takie, które wynikają z rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, mających odzwierciedlenie w prawidłowych i rzetelnych dowodach źródłowych i ewidencji rachunkowej, którą podatnicy stosownie do zapisu art. 9 ust. 1 ustawy obowiązani są prowadzić zgodnie z odrębnymi przepisami. Oznacza to tyle, że w pierwszym rzędzie liczy się rzeczywistość gospodarcza a nie same jej przejawy uwidocznione w dokumentach. Wystawienie faktury niedokumentującej rzeczywistej sprzedaży usług nie powoduje po stronie sprzedawcy przychodu, jednocześnie nie stanowi podstawy zaliczenia wynikającej tej faktury do kosztów uzyskania przychodu u odbiorcy. Nie można więc za dowody w niniejszej sprawie uznać faktur, dokumentujących wykonanie robót skoro wykonania ich nie potwierdza sam wystawca, stwierdzając, że są "fakturami fikcyjnymi" oraz nie posiada ich kopii. Jak wynika z akt sprawy wykonania usług nie potwierdza S.G. zarówno przesłuchiwany w charakterze: strony w dniu 21.08.2002r. przez Inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K., jak i podejrzanego - przez Prokuraturę Rejonową w B., przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu poświadczenia nieprawdy w wystawionych przez siebie fakturach nr 91, 92 i 93 z dnia 28.11.2000r. (akt oskarżenia Prokuratury Rejonowej w B. z dnia 31.12.2002r. sygn.akt 2 DS. 970/02 w aktach sprawy). Również zapłata faktur nie ma potwierdzenia w dowodach. Zapłaty faktur nie regulowano za pośrednictwem rachunków bankowych (w formie przelewu), nie wystawiono dowodu wypłaty gotówki z kasy, wskazującego osoby wypłacające i otrzymujące gotówkę z kasy. Nie jest wystarczającym dowodem oświadczenie przesłuchanego w dniu 25.09.2002r. Prezesa Zarządu Spółki " E. " wskazujące, że faktury za usługi budowlane "zostały w całości zapłacone gotówką", bowiem nie potrafi wskazać w jakich okolicznościach dokonano wypłaty ani wskazać osób, które wypłacały należne kwoty. Nadto oświadczył, że Spółka nie dysponuje (poza spornymi fakturami) dokumentacją dotyczącą zlecenia robót oraz ich odbioru. Trudno zatem uznać zeznania Prezesa Spółki " E. " w zakresie wykonania robót za wiarygodne, skoro żaden z dowodów, nie potwierdza przedstawionych przez Niego okoliczności, a sam kontrahent w tym przedmiocie składa odmienne wyjaśnienia (co jest o tyle istotne, że są to wyjaśnienia prowadzące do odpowiedzialności karnej). Z uwagi, że poza spornymi fakturami Spółka nie posiada żadnych innych dowodów, potwierdzających faktyczne poniesienie wydatków na rzecz S.G. z tytułu realizowanych robót, które dawałyby podstawę zaliczenia spornych kwot do kosztów uzyskania przychodu, w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznać należy ocenę organu I instancji w tym zakresie za prawidłową. Zebrany materiał dowodowy w Spółce w tym przedmiocie, w tym zebrany w trybie art. 229 Ordynacji podatkowej, który nie przyczynił się do ujawnienia nowych okoliczności w sprawie, nie daje możliwości innej oceny stanu faktycznego niż przedstawiony w ustaleniach organu I instancji oraz Prokuratury Rejonowej w B.. Uznać więc należy, że organ I instancji dokonał poprawnie oceny całokształtu okoliczności dotyczących spornych wydatków, zasadnie stwierdzając, że faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a tym samym nie mogą być uznane za dowody poniesienia przez Spółkę wydatków w nich opisanych.