Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 lutego 2005 r., sygn. II SA/Łd 773/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łuczaj, Sędziowie NSA Ewa Markiewicz, Asesor Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.), Protokolant asystent sędziego Dominika Janicka, po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. C. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz E. C. kwotę 200 (dwieście) zł tytułem kosztów postępowa- nia.

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją nr [...] w dniu [...] utrzymał w mocy własną decyzję Nr [...] z dnia [...] uchylającą decyzję z dnia [...] Nr [...] o umorzeniu postępowania i odmawiającą przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

W uzasadnieniu decyzji powołano się na przepis art. 2 pkt 2 lit a i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, wywodząc, iż represją jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939 - 1945, a świadczenie z tytułu tej deportacji przysługuje w wysokości 0,5 % przeciętnego wynagrodzenia w kwartale kalendarzowym poprzedzającym termin ostatniej w 1995r. waloryzacji emerytur i rent, za każdy pełny miesiąc trwania pracy przymusowej, nie więcej jednak łącznie niż 10 % tego wynagrodzenia. Kierownik Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych zauważył nadto, iż zgodnie z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. organ administracji publicznej po przeprowadzeniu wznowionego postępowania wydaje decyzję, w której uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 lub art. 145 a, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy. Podkreślił, iż wyrokiem z dnia 17 czerwca 2003r. P-24/02 (Dz. U. z dnia 27 czerwca 2003r. Nr 110, poz. 1060) Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 4 ust. 5 powołanej ustawy z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, a zatem żądanie skarżącego o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] Nr [...] o umorzeniu postępowania było zasadne. Po rozpoznaniu tego wniosku uznał jednak, iż żądanie przyznania świadczenia pieniężnego nie zasługuje na uwzględnienie, nie został bowiem spełniony zawarty w art. 2 pkt 2 lit. a powołanej ustawy warunek deportacji do pracy przymusowej poza terytorium państwa polskiego w jego granicach sprzed 1 września 1939r. na terytorium III Rzeszy i terytoriów przez nią okupowanych na okres co najmniej 6 miesięcy. Podkreślił, iż E. C. pracował wprawdzie na terytorium Francji w Mouzon k/Sedan w okresie od kwietnia 1944r. do kwietnia 1945 r., z tego okresu do pracy przymusowej zaliczył wyłącznie okres 5 - ciu pełnych miesięcy obejmujący okres od 15 kwietnia 1944r. do 15 września 1944r., tj. okres do dnia wyzwolenia rejonu Sedan. Uzasadniając ten pogląd organ administracji publicznej powołał się na wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2001r., V NSA 3877/00 Lex nr 50162, w którym przyjęto, iż "pojęcie pracy przymusowej do deportacji dotyczy pracy na terenach III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych. Nie oznacza to jednak, że cały okres pracy deportowanych pracowników, bez względu na losy wojny podlega zaliczeniu do okresu uprawniającego do świadczenia pieniężnego. Z chwilą bowiem wyzwolenia danego terenu spod okupacji niemieckiej wykonywana tam przez deportowanych praca, choćby była nadal wykonywana, np. jako konieczna do zachowania egzystencji, traciła przymiot przymusowości, jak i przymiot wykonywania jej na terytoriach okupowanych przez III Rzeszę".