Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. I SA/Wr 1902/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Asesor WSA Marta Semiczek, Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński (sprawozdawca), Protokolant Anna Szokalska-Kruś, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2005r. na rozprawie sprawy ze skargi H. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta W. z dnia [...] nr ewid. [...] ustalającej podatek od nieruchomości za 2001 rok uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Na podstawie umowy z dnia [...]H. S. wynajął od Gminy W. na okres 5 lat lokal użytkowy o powierzchni [...] m2 we W. przy ul. G. [...]. W dniu [...] doręczono mu decyzję Prezydenta W. z dnia [...] nr ewid. [...] ustalającą podatek od nieruchomości za 2001r. w wysokości [...]. Pismem z dnia [...] podatnik wystąpił o stwierdzenie nieważności tej decyzji, powołując się na uchwałę pięciu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2001r. sygn. FSK 4/00, z której wynikać miało, iż nie ciąży na nim obowiązek płacenia podatku od wynajmowanej nieruchomości, nie wyodrębnionej prawnie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia [...] nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności podnosząc, że decyzja wymierzająca podatek od nieruchomości nie naruszyła prawa w sposób rażący w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach o opłatach lokalnych (Dz. U. nr 9, poz. 31 ze zm.), podatek od nieruchomości ciążył na wszystkich osobach fizycznych, osobach prawnych oraz jednostkach organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, będących posiadaczami nieruchomości albo obiektów budowlanych nie złączonych trwale z gruntem, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, jeżeli posiadanie wynikało z umowy zawartej z właścicielem. Przepis ten budził wątpliwości w orzecznictwie, w związku z czym Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę w składzie pięciu sędziów, aby je wyjaśnić. Stojąc na gruncie tej uchwały przyjąć należy, że decyzja Prezydenta W. wymierzające H.S. podatek od nieruchomości od lokalu użytkowego, zajmowanego na podstawie umowy najmu i nie wyodrębnionego prawnie, jest niezgodna z prawem, nie można jednak uznać, aby naruszała prawo w sposób rażący. Powołano orzeczenia sądowoadministracyjne, w których przedstawiono pogląd, iż rażące naruszenie prawa jest wyrazem ewidentnego i jasno uchwytnego błędu w interpretacji prawa, a odmienność wykładni budzących wątpliwości przepisów prawa nie może być podstawą żądania stwierdzenia nieważności decyzji, których podstawą były takie przepisy.