Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 stycznia 2005 r., sygn. I SA/Gl 294/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ewa Madej Sędzia: NSA Anna Wiciak /spr./ Asesor : WSA Beata Kalaga-Gajewska Protokolant: Magdalena Nowacka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 stycznia 2005r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług - o d d a l a s k a r g ę

Uzasadnienie

Działając na podstawie art.233 §1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. Nr 137, poz.926 z późn.zm./ w związku z art.26 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991r. o kontroli skarbowej /tekst jednolity Dz.U.Nr 54, poz.572 z późn.zm./ oraz art.23 ustawy z dnia 12 września 2002r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. Nr 169, poz.1387/, po rozpatrzeniu odwołań wniesionych przez M. S. - od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia [...] r. Nr [...] określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za wrzesień 1998r. w wysokości 333.925 zł , zaległość podatkową w wysokości 329.318 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 466.151,90 zł. oraz Nr [...] określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za październik 1998r. w wysokości 279.718 zł, zaległość podatkową w wysokości 275.628 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 380.125 zł, Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji po przedstawieniu treści zaskarżonych rozstrzygnięć nawiązano do istoty zarzutów podniesionych w odwołaniach. W tych zaś ramach wskazano, że ogniskują się one wokół naruszenia art.19 ust.1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, art.122,187 § 1, 194 i 201 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, a także art. 13 ust.3 ustawy z dnia 28 września 1991r. o kontroli skarbowej. Kwestionuje odwołujący się fakt uznania przez organ kontroli skarbowej transakcji dokonanych pomiędzy M. S. oraz Spółką z O.O. "A" za czynności fikcyjne, nie pozwalające na obniżenie podatku należnego. Twierdzi, równocześnie, że uznanie fikcyjności transakcji winno pociągać za sobą stwierdzenie nie zaistnienia sprzedaży i obowiązku wykazania podatku należnego od sprzedaży dokonywanej przez M.S..