Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2005 r., sygn. I SA/Gd 1567/01

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędziowie NSA Ewa Kwarcińska (spr.), WSA Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Marzena Cybulska, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi Banku Spółdzielczego w T. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 13 lipca 2001 r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 760 (siedemset sześćdziesiąt 00/100) złotych tytułem zwrotu części kosztów postępowania

Uzasadnienie

I SA/Gd 1567/01

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 maja 2001 r. Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej, określił Bankowi Spółdzielczemu w T. wysokość podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. w kwocie 216.726 zł, zaległość podatkową w tym podatku w kwocie 21.820 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 10.828,70 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że podatnik naruszając art. 16 ust. l pkt l lit. c/ oraz pkt 10 lit. a/ ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54/2000, poz. 654) zawyżył koszty uzyskania przychodu o wydatki związane ze spłatą kredytu na rzecz Banku "B" S.A. Oddział w T. w kwocie 60.000 zł oraz o wydatki poczynione na nakłady inwestycyjne w łącznej kwocie 4.178,03 zł, obejmujące między innymi montaż wodomierzy i modernizację instalacji centralnego ogrzewania oraz instalacji gazowej.

Od powyższej decyzji podatnik złożył odwołanie, zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a/ ww. ustawy oraz podnosząc, iż w sprawie nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla jej rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne.

Podatnik podkreślił, że dokonując spłaty zobowiązania na rzecz "B" S.A., nie był ani kredytobiorcą ani pożyczkobiorcą, gdyż działając na zlecenie "B", jedyne administrował wskazanymi środkami, natomiast rzeczywistymi kredytobiorcami były osoby fizyczne. Odnosząc się z kolei do wydatków zakwestionowanych przez organ na podstawie art. 16 ust. l pkt 1 lit. c/, Bank przyznał, że koszty przeróbki obu instalacji były ściśle związane z modernizacją placówki; koszty montażu liczników wody, jako wydatek niższy od kwoty 2.500 zł mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, tym bardziej, że założenie liczników miałoby miejsce także wówczas gdyby podatnik nie przeprowadzał modernizacji placówki.