Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2004 r., sygn. I SA/Wr 4377/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta (sprawozdawca), Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Asesor WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant Anna Szokalska-Kruś, po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...]nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2001 rok I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. na rzecz skarżącej kwotę 10 zł (dziesięć złotych) tytułem kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]Nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. po rozpoznaniu odwołania M. K. (zwanej dalej skarżącą) utrzymała w mocy własną decyzję z dnia [...]Nr [...]odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia [...]Nr [...] ustalającej podatek od nieruchomości za 2001r. W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium wyjaśniło, iż skarżąca we wniosku wskazała, jako podstawę prawną stwierdzenia nieważności decyzji rażące naruszenie prawa. Według Kolegium z uwagi na nieprecyzyjną i budzącą wątpliwości interpretacyjne treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9 poz. 31 ze zm.) organ podatkowy ustalając podatek od nieruchomości wynajmowanej przez skarżącą nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Takie stanowisko jak podkreśliło Kolegium - znajdowało oparcie w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jeśli zaś chodzi o uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2001r. (FPK 4/00), to według Kolegium wpłynie ona na zasadniczą zmianę orzecznictwa w przyszłości, lecz nie mogła skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji "mieszczącej się w ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz dominującej linii orzecznictwa.