Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. SA/Rz 108/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lechowska Sędziowie WSA Robert Sawuła AWSA Jolanta Ewa Wojtyna /spr./ Protokolant: sekr. sądowy Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi R. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego R. P. kwotę 10 zł /słownie: dziesięć złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

SA/Rz 108/03

U Z A S A D N I E N I E

Prezydent Miasta [...] decyzją [...] z dnia [...] września 2002 roku, rozpatrując ponownie sprawę, orzekł o anulowaniu czynności materialno-technicznej wpisu zameldowania R. P. na pobyt stały w lokalu nr 12 przy ul. P. [...] w R., jednocześnie umarzając postępowanie w sprawie anulowania W. K. na pobyt stały w lokalu nr 5 wobec cofnięcia wniosku przez wnioskodawczynię.

Podstawę prawną decyzji stanowią: art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych /tekst jedn. z 30 czerwca 1984 roku Dz. U. nr 32, poz. 174/, art. 104 i 105 § 2 k.p.a.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że postępowanie administracyjne o anulowanie zameldowania R. P. wszczęte było na wniosek współwłaścicielki przedmiotowej kamienicy E. C., w którym twierdzi, że R. P. zameldował się pod wskazanym adresem w dniu 28 stycznia 1999 roku bez jej wiedzy i zgody. W uzasadnieniu wniosku podała również, że R. P. nigdy tam nie mieszkał.

Ustalono, że w dacie zameldowania R. P. współwłaścicielami nieruchomości byli E. C. - w 1/4 części, spółka "A." w 1/4 części i nieznany z miejsca pobytu M. J. w 2/4 części. W ocenie organu materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że w momencie meldunku R. P. nie zamieszkiwał w lokalu nr 12, co potwierdziły zeznania świadków, wywiad środowiskowy z KMP, a także zestawienie należności czynszowych mieszkańców kamienicy. Organ stwierdził, że obowiązek meldunkowy powstaje w określonym miejscu i czasie. Wiąże się z pobytem z zamiarem stałego zamieszkania, zatem utrzymywanie zameldowania R. P. wbrew stanowi faktycznemu byłoby fikcją. W uzasadnieniu organ wskazał orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 roku stwierdzające niezgodność z Konstytucją przepisu art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który skuteczność zameldowania uzależniał od wykazania uprawnienia do lokalu. W związku z w/w orzeczeniem, organ nie badał tej przesłanki zameldowania, a jedynie ustalał, czy w dacie zameldowania R. P. zamieszkiwał pod wskazanym adresem z zamiarem stałego przebywania /art. 6 ust. 1 ustawy/, a jeżeli tak, to czy spełnił obowiązek meldunkowy wynikający z przepisu art. 10 ust. 1 ustawy. Wobec nie spełnienia pierwszej przesłanki, zaistniała wadliwość zameldowania, którą należało rozstrzygnąć przez anulowanie czynności materialno-technicznej wpisu o zameldowanie, stosownie do przepisu art. 47 ust. 2 ustawy.