Wyrok WSA w Opolu z dnia 14 grudnia 2004 r., sygn. II SA/Wr 23/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Cisyk - spraw. Sędziowie: Sędzia WSA Ewa Janowska Asesor sądowy Grażyna Jeżewska Protokolant: referent Dorota Rak po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi B. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie obowiązku meldunkowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. orzeka, że zaskarżona decyzja w całości nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta [...], decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 ze zm.) odmówił wymeldowania B. M. i jej córek K. i M. M. W uzasadnieniu wskazano, że C. M., teściowa B., złożyła wniosek o wymeldowanie z dotychczasowego miejsca pobytu stałego tj. z K. z ul. [...] swojej synowej B. M. wraz z dziećmi. Wnioskodawczyni podała, że wymieniona dnia 07.08.2002 r. zabrała swoje rzeczy i wyprowadziła się do K. na ul. [...]. B. M., w postępowaniu dowodowym przeprowadzonym przez organ oświadczyła, że lokal przy ul. [...] w K. zmuszona była opuścić w dniu 07.08.2002 r. z powodu gróźb ze strony męża i zamieszkała u swoich rodziców w K. przy ul. [...], gdzie mieszkała do września 2002 r. Następnie w dniu 18.09.2002 r. zamieszkała u znajomego rodziców w K. przy Placu [...], który zameldował ją z dziećmi do 31-12-2002 r. Podkreśliła, że właściciel tej nieruchomości jest dla niej osobą obcą i nie łączą ją z nim żadne stosunki, a jej pobyt pod wskazanym adresem ma wyłącznie pobytem czasowego i jeżeli od stycznia 2003 r., właściciel nie przedłuży jej zameldowania na dalszy pobyt czasowy, powróci do miejsca pobytu stałego. Właściciel w/w nieruchomości, R. G. przesłuchany przez organ oświadczył, że na stałe mieszka w Niemczech a z B. M. nie łączą go żadne stosunki, a zgodził się na jej i jej dzieci zamieszkanie w jego budynku na prośbę rodziców pani B. M., którzy są jego znajomymi. Fakt nie przebywania w lokalu przy ul. [...] w K., B. M. i jej dzieci potwierdzili mąż K. M., sąsiedzi wnioskodawczyni oraz Komenda Powiatowa Policji w K. po przeprowadzeniu kontroli meldunkowej /pismo nr [...], [...] z dnia 07.10.2002 r. Organ wskazał, że podstawą materialnoprawną wymeldowania bez oświadczenia woli osoby, na której ciąży ten obowiązek jest przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który określa, że organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienia wymienione w art. 9 ust. 2 powołanej ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego albo osoby, która bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim co najmniej przez okres 6 miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić. Ustawodawca w sposób jednoznaczny określił dwa odrębne stany faktyczne, z których zaistnienie jednego z nich daje podstawy do wymeldowania osoby z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, decyzją administracyjną. Organ przypomniał, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. sygn. akt K 20/01 orzekł, że art. 9 ust. 2 ustawy jest niezgodny z Konstytucją RP, wobec powyższego w prowadzonych postępowaniach o wymeldowanie z pobytu stałego w oparciu o hipotezę zdania pierwszego cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy niezbędne jest wyłącznie ustalenie czy osoba, która ma być wymeldowana opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego bez wymeldowania. Ponieważ w przedmiotowej sprawie znane jest miejsce pobytu osób, które mają być wymeldowane, zatem organ uznał, że rozstrzygnięcia należy dokonać w aspekcie pierwszej normy prawnej z art. 15 ust. 2 ustawy. Mając na uwadze, że B. M. wraz z dziećmi K. i M. od 07.08.2002 r. nie mieszkają w lokalu przy ul. [...], bowiem ich pobytem czasowym jest Plac [...] nr [...]. Jednakże po dokonanej analizie stanu faktycznego, wynikającego z zebranego materiału dowodowego i stanu prawnego, a w szczególności art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 ustawy, organ stwierdził nieistnienie obowiązku wymeldowania się z miejsca pobytu stałego B. M. wraz z dziećmi. Przebywanie w tym samym mieście, w nowym miejscu ma wyłącznie charakter czasowy, bez zamiaru zmiany miejsca stałego pobytu, a czasowe jego opuszczenie spowodowane było koniecznością ze względów rodzinnych.