Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 grudnia 2004 r., sygn. I SA/Łd 489/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia NSA Piotr Kiss, Sędziowie NSA: Bogusław Klimowicz (spr.), Teresa Porczyńska, Protokolant : asystent sędziego Marek Pilc, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 grudnia 2004 roku sprawy ze skargi K. K. i E. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 rok oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Urząd Skarbowy w P. określił zobowiązanie podatkowe K. i E. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok na kwotę 200.425,60 złotych.

Od powyższej decyzji odwołanie wnieśli podatnicy. Podatkowy organ odwoławczy - Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. decyzją z dnia [...] Nr [...] uchylił w całości decyzję organu podatkowego pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia [...] Nr [...] określił wobec K. i E. K. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok w wysokości 200.799,20 złotych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż spółka cywilna A zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 459.661,19 złotych. Na tą kwotę składały się: 8.600 złotych tytułem świadczeń na rzecz pracowników oraz 451.061,19 złotych tytułem zakupów nie potwierdzonych przez wystawców faktur. Nadto organ pierwszej instancji stwierdził, iż w działalności gospodarczej prowadzonej przez E. K. pod nazwą B, zawyżono koszty uzyskania przychodu o kwotę 5.930,53 złotych z tytułu wydatków na energię elektryczną (505,85 złotych), zakupu wyposażenia (4.490 złotych) oraz remont (934,68 złotych). Decyzja ta została podjęta w następstwie postępowania kontrolnego, w ramach którego ustalono, że E. K. w 2000 roku osiągał dochody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej A z siedzibą N. oraz przedsiębiorstwa B. K. K. osiągała w 2000 roku dochody z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej A. W kosztach działalności spółki cywilnej A zaewidencjonowano 8.600 złotych, udokumentowane "Listą pracowników uprawnionych do pobrania zaliczki z funduszu socjalnego". A nie dokonywała odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych; przedmiotowe świadczenie na rzecz pracowników miało charakter rzeczowej pomocy materialnej, mieszczącej się w pojęciu działalności socjalnej, określonej w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Poniesione przez pracodawcę wydatki na tą działalność, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwana dalej "pdof" - (tekst jednolity - Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów u pracodawcy są bowiem, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. b cytowanej ustawy, odpisy i zwiększenia na Zakładowy Fundusz Świadczeń socjalnych, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.