Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2004 r., sygn. IV SA 2105/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), , Sędzia NSA Anna Żak, Asesor WSA Mariola Kowalska, Protokolant Edyta Kuczkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2004 r. sprawy ze skargi R. B. na decyzję Ministra [...] z dnia [...] maja 2003 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu budowlanego I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w części dotyczącej ustalenia terminu przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego II. w pozostałej części skargę oddala III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Decyzją Kierownika Delegatury w [...] Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w [...] z dnia [...] lutego 2003 r. [...] nakazano R. B. przywrócić do stanu poprzedniego wewnętrzny dziedziniec zabytkowej posesji przy ul. [...] w [...] poprzez usunięcie samowolnie postawionego blaszanego garażu na tej posesji. Podstawą prawną tej decyzji był art. 4, 5, 8 i art. 28 ust. 1 pkt 2 w związku z art.27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 roku o ochronie dóbr kultury (tekst jednolity Dz. U. Nr 98 poz. 1150 z 1999 r. z późn. zmianami). W uzasadnieniu podano, że kamienica ta jest obiektem zabytkowym, wpisanym do rejestru zabytków dawnego województwa [...] pod numerem [...], decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] czerwca 1991 r. i w związku z tym podlega szczególnej ochronie prawnej. Zgodnie z treścią tej decyzji ochronie prawnej podlega budynek w granicach zainwestowania działki, a więc wraz z wewnętrznym dziedzińcem nieruchomości. W protokole z lustracji przeprowadzonej w dniu [...] grudnia 2002 r.) stwierdzono, że R. B. w [...] r. postawił pośrodku omawianej nieruchomości blaszany garaż bez wymaganych prawem zezwoleń. W uzasadnieniu, po opisie toku sprawy przed organami budowlanymi i nadzoru budowlanego, dodatkowo podano, że lokalizacja tego garażu w centralnej części dziedzińca zabytkowej nieruchomości jest z konserwatorskiego punktu widzenia niekorzystna. Obiekt szpeci zabytek, zakłóca zagospodarowanie posesji, przyczyniając się do degradacji zabytkowego wnętrza architektonicznego, tymczasowy charakter obiektu oraz brak estetyki jednoznacznie przesądzają o fakcie, że nie może być on zlokalizowany w obrębie nieruchomości objętej ścisłą ochroną konserwatorską.