Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. IV SA 2115/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Zielińska - Śpiewak, , Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), Asesor WSA Agnieszka Wilczewska - Rzepecka, Protokolant Anna Sokołowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2004 r. sprawy ze skargi [...] Centrali Materiałów Budowlanych [...] S. A. w [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2003 r. Nr [...] w przedmiocie częściowego stwierdzenia nieważności decyzji. I. Uchyla zaskarżoną decyzję, II. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego [...] Centrali Materiałów Budowlanych [...] S. A. w [...] kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Na wniosek M. K. wszczęto postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Powiatu [...] z dnia [...].08.2002 r. Nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Centrali Materiałów Budowlanych [...] S.A. pozwolenia na budowę obiektu handlowego z aneksem spożywczo-gastronomicznym, przyłączami oraz urządzeniami technicznymi. Zarzucono tej decyzji rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 35 ust l pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 106 z 2000 r., poz. 1126 tekst jednolity z późn. zm.), a także wydanie pozwolenia niezgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, m.in. przewidującym zabudowę zwartą oraz zakaz wznoszenia wolno stojących parterowych pawilonów.

Decyzją Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] marca 2003 r. odmówiono stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji, podnosząc, że dla organu budowlanego - co do oceny ewentualnej niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - podstawowe znaczenie ma decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a ta pozostaje w obrocie prawnym. W zakresie naruszeń prawa materialnego organ I instancji doszedł do wniosku, że decyzja Starosty Powiatu [...] z dnia [...] sierpnia 2002 r. nr [...] nie narusza przepisu art. 35 ust. l pkt li pkt 2 Prawa budowlanego, zatem nie można uznać słuszności zarzutu o występowaniu przesłanki wskazanej w art. 156 § l pkt 2 i pkt 7 k.p.a.