Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 listopada 2004 r., sygn. I SA/Ol 23/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Błesiński Sędzia WSA - Ryszard Maliszewski (spr.) Asesor WSA - Wojciech Czajkowski Protokolant - Anna Fic po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 XI 2004r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w upadłości w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług I. uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego za miesiące październik i grudzień 1999r., II. w pozostałym zakresie skargę oddala, III. określa, że zaskarżona decyzja w zakresie określonym w pkt.I wyroku nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, IV. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego 500 zł (pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

I SA /0123/04

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją, z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, wydaną po wznowieniu z urzędu postępowania objętego postanowieniem w części dotyczącej określenia nadwyżki podatku należnego nad naliczonym, do wpłaty na rachunek bankowy urzędu skarbowego za miesiące listopad i grudzień, nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika za miesiąc październik 1999r. oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania za miesiąc październik, listopad i grudzień 1999r, uchylił w/w decyzję w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc listopad i grudzień 1999 r. i w tym zakresie orzekł o umorzeniu postępowania w zakresie ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 1999 r., ustaleniu w innej wysokości dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 1999r. W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że wnioskiem z dnia 11 maja 2000 r. pełnomocnik Skarżącej wystąpił o wznowienie postępowania w oparciu o art. 241 W związku z art. 240 * 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Postanowieniem z dnia 18.05.2001r, znak: "[...]" Inspektor Kontroli Skarbowej wznowił z urzędu postępowanie, zakończone własną decyzją ostateczną z dnia 23.03.2000r., znak"[...]" miedzy innymi w oparciu o art. 145 1 pkt 4 kpa, (a od 1.01.1998 r. art. 240 * 1 pkt 4 ordynacji podatkowej). Wydając powyższe postanowienie organ kontroli uznał, iż postępowanie kontrolne zakończone decyzją ostateczną z dnia 23.03.2000r. było prowadzone z naruszeniem art. 200 Ordynacji podatkowej. Okoliczność ta wyczerpała przesłanki art. 145 1 pkt 4 kpa i stanowiła podstawę do wznowienia postępowania. W myśl art. 30 cyt. ustawy Pełnomocnik do Spraw Osób Niepełnosprawnych przyznaje podmiotowi prowadzącemu działalność, który spełnia warunki określone w art. 28 tej ustawy, status zakładu pracy chronionej. Skarżąca uzyskała status zakładu pracy chronionej decyzją z dnia 22 lutego 1999 r znak; Nr "[...]". W wyniku wszczętego z urzędu postępowania Pełnomocnik Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej decyzją z dnia 21 grudnia 1999r, Nr "[...]" stwierdził utratę z dniem 1 sierpnia 1999r. statusu zakładu pracy chronionej przez "A" Spółka z o.o. W wyniku złożonego w dniu 3 stycznia 2000 r. wniosku Skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej w/w decyzją Minister Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia 14 lutego 2000 r.. Wobec wniesienia skargi Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 28 listopada 2002r, sygn. akt II S.A. 2789/02 utrzymał w mocy decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lutego 2000r. Z akt sprawy nie wynika, aby ponownie wydano decyzje przyznającą Skarżącej status zakładu pracy chronionej. Skoro więc w/w decyzjami potwierdzonymi wyrokiem NSA uprawnione organy stwierdziły utratę przez Skarżącą statusu zakładu pracy chronionej z dniem 1 sierpnia 1999r., to organy podatkowe w tym zakresie są związane ustaleniami w nich zawartymi. W tym stanie rzeczy należało przyjąć, że od I sierpnia 1999 r. Skarżąca nie spełniała warunków wymienionych w art. 28 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. Zatem Skarżącej w okresie od października do grudnia 1999r. nie przysługiwało prawo do zwolnienia określonego w art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11. póz, 50 ze zm.). Tym samym zaskarżona decyzja nie narusza postanowień art. 14a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. Nie jest trafny zarzut skargi o naruszeniu art. 121 * 1 i art, 122 Ordynacji podatkowej. Organ kontroli w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy sprawy i wyjaśnił stan faktyczny, zaś organ II instancji poddał całość zebranego materiału wnikliwej ocenie. Procesowa zasada prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów Państwa, nie może być traktowana jako swoista zasada generalna umożliwiająca organom podatkowym przyjęcie, że Skarżąca posiadała status zakładu pracy chronionej w okresie od października do grudnia 1999 r.